Zeri Islam

Pa dyshim thënie të tilla janë naïve , të pa bazuara në fakte dhe pathemele të shëndoshta. Edhe unë jam ballafaquar me njerëz të tillë të cilët mbasi kam mbajtur ndonjë ligjeratë apo hytbe (predikim) të ditës së xhuma ku në to kam përfshirë edhe probleme politike që lidhen me çështjen fetare më janë drejtuar duke më thënë: “Edhe feja merret me politikë”? Hoxha dhe teologu nuk duhet të merren me politikë? Njerëzve të tillë dua t’u them: Përse duhet të mënjanojmë fenë Islame nga politika kur ne e dimë fort mirë historikisht dhe të faktuar në mënyrë të rregullt se politika si gjithë fushat e tjera të jetës është degë e fesë së Allahut xh.sh. Për këtë ekzistojnë argumente të shumta Kur’anore dhe Profetike që dëshmojnë për një gjë të tillë. Ndër ta mund të përmendim se një sure e tërë mban emrin “El-Ahzab” (partitë). Një ajet kura’anor thotë: “A nuk është partia e Allahut (ata të cilët vijojnë atë) të shpëtuarit”. Jo vetëm kaq por Pejgamberi Muhamed a.s. kur emigroi nga Mekka për në Medine, tri gjëra të para vendosi të bëjë. Këto ishin: ndërtimi i xhamisë , pajtimi i dy fiseve Evs dhe Hazrexh të cilat ishin në konflikt dhe e treta vendosja e kushtëtutës Islame(formimi I shtetit Islam) e mbështetur në Kur’anin famëlartë dhe në synetin profetik. Pra Pejgamberi Muhamed a.s. në mënyrë të natyëshme përfshiu në veprimtarinë e vet të gjithë aktivitetin njerëzor, pa përjashtuar as politikën. Rruga që të merremi me çështje politike është e hapur gjithmonë me qëllim të mbrojtjes së fesë Islame dhe jo për të bërë propogandë apo fushata, voto për këtë parti dhe mos voto për atë parti. Dua t’i pyes këta njerëz të Islamit dhe jo të Islamit nëse feja jonë Islame cënohet me akuza të llojllojshme nga disa pseudointelektualë dhe media vizive dhe e shkruar siç është p.sh. gazeta “Koha Jonë”, “Tema”, “55”, “Shqipëria Etnike” etj a nuk duhet ne si prijës dhe shërbëtorë të fesë të reagojmë ndaj shpifjeve dhe trillimeve të tyre? A nuk duhet ne t’u kundërpërgjigjemi njerëzve keqëdashësh dhe të shitur tek serbët dhe shovinistët grek siç është Kastriot Myftari i cili në një libër të tij të sponsorizuar nga klane kundër Islamit ka thënë: “Shqiptarëve i kanë mbetur dy alternativa, o të shkojnë drejt Evropës për të qënë, sipas tij në përparim dhe progres ose të rrinë të kapur pas Islamit ,ku, po si pas tij, shqiptarët do të jenë të humbur dhe të pa zhvilluar. A nuk duhet t’i themi këtij antishqiptari i cili flet me gojën e të tjerëve se Evropa s’na ka ndihmuar edhe kur shqipëtarët ishin të gjithë krishterë, madje shumë më tepër se evropianët vetë.
Pra këtyre njerëzve i mbesin dy alternativa: o të pranojnë atë çka thotë Kur’ani dhe Syneti ose të vazhdojnë të shprehen se fesë nuk i lejohet të merret me çështje politike, pra të hedhin poshtë librin e shenjtë dhe udhëzimet e Pejgamberit a.s.
Shumë vende të botës nuk e lëjnë të lirë fenë Islame, që të udhëheqë jetën, por tentohet, që ai të përfshijë vetëm një aspekt të jetës, duke dashur me këtë që (Islami) të veprojë në disa aspekte të jetës, e në disa aspekte të tjera jo. Në fetë politeiste njeriu është i ndarë në dy pjesë: njëra pjesë për fenë e tjetra për shtetin, njëren e udhëheq kulti fetar ndërsa tjetrën qeveria, njëra pjesë fetare ndërsa tjetra politike.
Feja Islame këtë logjikë e refuzon krejtësisht. Ajo refuzon ndarjen e jetës dhe njeriut, pasi në Islam jeta në tërësi është e Allahut xh.sh., e po ashtu edhe njeriu e ç’do gjë tjetër në këtë gjithësi është e Zotit Fuqiplotë. Prandaj Islami nuk e pranon një ndarje të tillë një dyzim të këtillë. Kjo ndarje në realitet asnjëherë nuk ekziston. Njeriun e udhëheqë një pushtet dhe një udhëheqës. Prandaj Hilafeti Islam nuk ka qënë pushtet i njëanshëm, Ai ishte pushtet fetar, politik dhe jetësor në të njëjten kohë. Muhamedi a.s. i dha përparësi Ebu Bekrit që t’u dal njerëzve imam në namaz, Omeri r.a. dhe sahabet e tjerë të cilët ishin pranë tij thanë: “Përderisa i dërguari i Allahut është i kënaqur që Ebu Bekri të jetë udhëheqës në çështjet tona fetare, pse të mos e pranojmë atë si udhëheqës edhe për çështjet tona jetësore?”.Muhamedi a.s. nuk ka qenë vetëm njeri i fesë, kurse për çështjet jetësore të ketë qenë një njeri tjetër, mbret apo udhëheqës tjetër. Në realitet ai vet, në të njëjtën kohë ishte i dërguar i Zotit Fuqiplotë, udhëheqës në luftë, kryetar shteti, gjykatës etj., të tillë ishin edhe sahabet (shokët) pas tij, hulefat er- rashidinet. Nuk ekzistonte ndonjë ndarje e tillë fatëkeqe mes fesë dhe shtetit siç ka ndodhur apo ndodh në ndonjë fe politeiste.
Pra Islami është fe dhe shtet, besim (akide) dhe ligj, adhurim dhe udhëheqësi, namaz dhe xhihad për mbrojtjen e fesë dhe të kombit, pa kurfarë pjesëtimi dhe ndarjeje. Ky është Islami, i cili nuk pranon assesi ndarje të tillë mes asaj që e quajmë fe dhe asaj që e quajmë shtet.
Jeta është si një lum, prej të cilit nuk mund të ndahet diçka nga diçka tjetër. Kështu p.sh. politika është e lidhur me edukatën, arsimin, sistemi informativ, të menduarit, kulturën etj.
Gjithashtu, feja Islame nuk pranon absolitisht që të lihet një pjesë e tij, pa u gjykuar sipas normave të saj, sepse, kjo do të ishte besim i një pjese të librit dhe mohim i një pjese tjetër, All-llahu xh.sh. në ajetin drejtuar beni Israilëve ( në momentin kur ata përçanë fenë e tyre në pjesë), thotë “A besojnë një pjesë të librit, e tjetrën e mohojnë? Ç’mund të jetë ndëshkimi i atij që punon prej jush, pos poshtërimi më jetën e kësaj bote, e në ditën e gjykimit ata hidhen në dënim më të ashpër, Allahu nuk është i pakujdesshëm ndaj asaj që veproni”.