Zeri Islam

Sërbisë iu njoh e drejta e marjes së territorit turk të deriatëher-shëm në veri dhe në perëndim të malit të Sharrit. Sërbia, duke u përpjekur që shtetit të vet t’i sigurojnë daljen në det, trupat sër-be, më 15 nëntor 1912, hynë në Lezhë dhe e pushtuanë tërë Shqi-përinë e Veriut deri në Tiranë e Durrës. Këtë e kundërshtoi Au-stroHungaria katolike (vija e Teodosit), duke detyruar trupat sër-be të tërhiqen nga Shkodra. Sërbia nuk e humbte shpresën. Në deklaratën që ishte shtojcë e fshehtë e Traktatit pan-ortodokse të aleancës midis Greqisë dhe Sërbisë, më 19 maj 1913, u nda-në sferat e interesit mes tyre. Territori prej grykës së lumit Se-man deri në malin e Kamjes hynte në sferën sërbe. Pjesa jugore e Shqipërisë, prej kësaj vije, hynte në sferën greke.

Pakti i Londrës 1915, midis Francës, Britanisë, Rusisë dhe Italisë, do t’ua ndajnë tokat e Adriatikut Kroacisë, Sërbisë e Malit të Zi. Adriatiku i poshtëm prej kepit të Plamkës deri te lumi Drin me portet e rëndësishme Splitin, Dubrovnikun, Ko-torrin, Tivarin, Ulqinin e Shëngjinin... Porti i Durrësit do t’i do-rëzohet shtetit të pavarur musliman Shqipërisë. Italisë i jepet në pronësi të plotë Vlora, Sazani dhe territori i gjërë prej lumit Vjosa e deri tek Himara. Kurse pjesa jugore t’i ndahet greqisë.

Konferenca e Paqes, Britania, Franca dhe SHBA, e pranuan kufijtë e propozuar nga Konferenca e Londrës una-nimisht. Italisë katolike (sipas amanetit të Skenderbeut) ia dhanë mandatin për administrimin e shtetit të lirë shqiptar, sikur më parë të Bosnjës dhe Hercegovinës. Aleatët pranojnë që Shkodra dhe Shqipëria Veriore t’i bashkohen Jugosllavisë. Klemanso, kryesuesi i Konferencës së Paqes më 1920, u tha Pashiçit e Trumbiçit : “Pra, Shteti i Sërbëve, i Kroatëve dhe i Sllovenëve do të ngritet në kulmin e fuqisë së vet... Kështu edhe ndodhi. Me vonë Jugosllavia Titoiste u bë fuqi e katërt ushtarake në Evropë!  

            Në Luftërat Ballkanike të vitit 1912 Sërbia, Greqia dhe Mali i Zi kanë pushtuar territore shqiptare. Ata përgaditeshin që atë territor ta ndajnë ndërmjet veti. Nga kjo qëllimisht u pen-guan nga katolikët Austro-Italian. Gjithashtu nën presion të brendshëm të krishterëve shqiptarë, Qeveria e Përkohshme e Ismail Qemalit duhej t’ia dorëzonte pushtetin atij. Me të hyrë shqiptarët në Shkup, skilja e Pashiqit, Sërbia dhe Mali i Zi ni-sën provokimet e armatosur në kufi. Duke parë rrezikun, Ha-san Prishtina, Bajram Curi, Isa Boletini dhe Idriz Seferi shkuan menjëherë me forcat e tyre të armatosura keq në mbrojtje të krahinave. Shqiptarët kishin hy në Shkup dhe kishin çuar lartë flamurin shqiptarë. Shkupi ishte qendër politike dhe ekono-mike e shqiptarëve në atë kohë. Mjerisht, siç dihet, qeveria e Ismailit s’e kish jetën e gjatë, sepse u zëvendësua nga Komi-sioni Ndërkombëtar në Protektorat. Pasi Evropa me sërbinë ve-ndinë e përçanë me trazira të brendshme, vendosi të sjellë këtu një mbret evropian. Menjëherë me vendimet e Konferencës së Londrës 1913, emëruan për udhëheqës të shqipërisë pikërisht princin gjerman, Vilhelm Vidin. Shqiptarët në Konferencën e Berlinit, Londrës dhe të Parisit do kërkonin në emër të Kosovës bashkimin me Shqipërinë. Megjithë përgaditjet e bëra, qeveria italiane, me ndërhyrjen e sërbisë, nuk e lejoi delegacionin shqi-ptar të shkonte në Paris. Hasan Prishtina, i ndjekur nga skilja e Beogradit, Pashiqi, i kish dhënë urdhër ambasadorëve të veta, që të hiqnin dorë nga përpjekjet për ta bërë atë për vete, pasi as ari, as ofiqet e mëdha nuk e përkulnin dot Hasanin dhe e ares-tuan agjentët sërb. Menjëherë e dërguan në burgun e kalasë së Beogradit. Hasani u lirua pas 6 muajsh, kur Konferenca e Lon-drës i kish caktuar kufijtë e shtetit të sotëm shqiptar.

... Shqiptari dëshiron të bëhet Skënderbeg, por assesi nuk don të bëhet Hasan Prishtina! Për tradhëti të kombitë Skënderbeu mer-rte para, kurse për idealet kombëtare Hasan Prishtina shkrinte para... Deri kur ne do të shërbejmë si mercenarë për të tjerët?

 Ndërkombëtarët arritën në vitin 1914 në Shqipëri dhe Ismail Qemali dha dorëheqje dhe iku në ekzil. Por edhe qeveria e Vidit ishte jetëshkurtër, sepse nisi Lufta e Parë Botërore dhe ai u detyrua të largohej. Në kohën që ishte në Itali, Ismail Qe-mali përgatiti një tribunë, aty i servohet ushqimë i helmuar, në  çastin e vdekjes ai thotë zëshëm fjalët e fundit : “Më pren në besë”! Vallë, kush ishte dorasi? Gjithsesi se shqiptari i pabesë! Zoti thotë: ”E keqja e një individi apo një populli vjen nga vet-vetja, ndërsa të mirat janë dhuratë e Mëshirëmadhit”.

Austria pushtoi një pjesë të Kosovës, Mitrovicën etj. Ndërsa Fusha e Kosovës dhe viset tjera të Maqedonisë i’u dha-në Bullgarisë, ngjajshmërish si në Luftën e mëpastajme të dytë Botërore. Duke pasur për sherr, Austria lejoi hapjen e shko-llave shqipe, duke ditur rëndësinë e madhe të arsimit për formi-min e fuqishëm të ndërgjegjës kombëtare dhe largimi nga be-simi fetar. Dmth. punoi në platformën e sherrit; Përçaj e Sundo!

Në vitin 1921, doli parlamenti i parë pluralist në Shqi-përi, ku Hasan Prishtina ishte zgjedhur deputet nga populli i Di-brës. Ai ishte në opozitë me Ahmet Zogun dhe Esat Toptanin. Ky i fundit, jo vetëm që e tradhtoi popullin e Shqipërisë në krye-ngritjen e përgjithshme të vitit 1912, por lejoi mbretin dhe krye-ministrin sërb të kalojë nëpër shqipëri, me gjithë ushtri të dalë në Korfuz, i ndjekur nga ushtria austriake (Zoti të jep një herë rast të tillë, atë duhet shfrytëzuar). Sepse ushtria sërbe, në krye me mbretin, do të kapitullonte dhe nuk do bëheshin dot aleat me Antantën gjatë Luftës së Parë Botërore, dhe Jugosllavia nuk do përfaqësohej në Konferencën e Paqes, por do mbetej një Sërbi e Vogël. Prandaj, Hasan Prishtina ishte një armik deri në vdekje, i Ahmet Zogut dhe Esat Toptanit, të cilët e dënuan atë me vdekje (një herë Esati dhe dy herë Zogu). Në një anegdot Esat Toptani i tho-të nipit të tij Bej Vlorës : “Unë i pa shkollë bëra aq shumë pasuri, po të kisha shkollimin tëndë çka do të arrija? Bej Vlora i thotë : Po të kishe shkolliminë tim do të bëje edhe më shumë dëm po-pullit ! Më vonë, pas vrasjes së Hasan Prishtinës, tradhëtari Esat Toptani, vritet në Paris nga patrioti Avni  Rustemi.

Kongresi i Lushnjës, në vitin 1920 zgjodhi qeverinë e re me kryetar Sylejman Delvinën, kurse ministër të Brendshëm Ah-met Zogun, i panjohur deri atëherë për ndonjë veprimtari kom-bëtare. Në këtë qeveri u shtrua çështja e çlirimit të tokave shqip-tare nga okupatorët italianë dhe sërbë. Vendimet e Kongresit u mbështetën nga shumica, veçmas nga drejtuesit e Komitetit “Mbrojtja e Kosovës”, në krye me Hoxhë Kadri  Prishtinën etj...     

Pasi u arrit pushtimi i Shqipërisë më 1479, pas 36 vjet luftë-rash epike, të përmbajtura nga kryqtarët evropian në krye me Gjergj Kastriotin, osmanët vendosën regjimin e tyre mbi një shtet të trazuar nga evropianët. Më vonë, në fillim të shekullit XIX, një grusht i rëndë brenda Perandorisë e tronditi atë, pikë-risht nga një prej këtyre feudalëve, Ali Pashë Tepelenës, që arri-ti të formojë, për disa kohë me dinakëri, ryshfet, vrasje dhe ko-mplote, një Principatë të pavarur në Shqipërinë e Jugut, nga Ja-nina në Manastir, duke u bërë feudal mbi feudalët, për të udhë-hequr vetë me ushtrit e tyre, ai likuidoi familjet e mëdha feu-dale që paraqitnin pengesë për dominimin e tij dhe e rrezikonin atë, që pati marrëdhënie diplomatike me Francën dhe Brita-ninë. Tepelena ishte mason. Prandaj edhe ne e mësojmë aq shu-më, dhe prandaj për të shkruhen nga letërsia zyrtare çdo vit nga ndonjë libër!

Tronditja e shkaktuar nga kjo ngjarje, megjithëse në fillim me qëllim që të forconte pozitën e tij, Ali Pasha kishte luftuar, pa e vrarë ndërgjegja, kundër suliotëve heroikë, shqiptarë të kri-shterë të Epirit, që ishin ngritur kundër Portës së Lartë. Shqi-ptarët qenë nga më të rëndësishëm krerë të kryengritjes greke.

Megjithatë, kjo dhe lëvizje të tjera rebele mbetën të ku-fizuara, e nuk çuan në kryengritje kombëtare dhe nuk ngjallën ndërgjegjen kombëtare në popullë. Kështu shqiptarë që lufto-nin direkt kundër turqve e të tjerë të mobilizuar me forcë nga krerët e rinj, do të dezertonin me rastin e parë, si psh, në Miso-longj më 1822, ku komandanti osman Omer Pashë Vrioni, shqi-ptar nga Berati, u braktis nga 12 mijë ushtarët e tij. Ky është kombi, të cilit Ismail Qemali i dha pavarësinë më 28 nëntor 1912. Si politikat ortodokse, ashtu edhe politikat katolike të qarqeve të caktuara, nuk kanë dëshiruar gjë tjetër vetëm se për-çarjen e popullit shqiptar, por edhe shkëputjen e një pjesë të popullsisë nga shumica muslimane. Ato kanë dëshiruar që të fusin në Shqipëri luftë fetare, por kësaj gjëje i janë shmangur e shumë zgjuarsi dhe maturi muslimanët shqiptarë, me shekuj duke u vrarë dhe persekutuar.  

* Historianët e proveniencës muslimane shqiptare, të frymëzuar me ide komuniste, e injorojnë realitetin musliman të shqiptarëve dhe e favorizojnë pankristianizmin dhe pansllavizmin. Megjith-atë përveç asaj se kush mori pjesë dhe kush jo në Lidhjen e Pri-zrenit, një fakt të cilin historografia komuniste shqiptare, madje edhe pas rënies së ideologjisë komuniste, por edhe ajo që hiqet si nacionale shqiptare e në fakt përfaqëson bindjet prokatolike.  

 Shqiptarët apo siç njihen ndryshe si: kavie laboratori-ke, shërbëtorë, vasalë, argatë e të tjera, janë kombi më i perse-kutuar i kontinentit plak, Evropës. Sulltan Hamidi nuk ndërmo-ri kurrë xhihad; Turqit e Rinj, me këshillën e aleatëve të tyre të rinj, gjermanëve, lansuan një xhihad global më 1915 kundër Britanisë protestante dhe aleatëve të saj. Kalifi i shfronësuar dhe i internuar i kish paralajmëruar se duhet ta rreshtonin Pera-ndorinë përkrah Britanisë, e cila kontrollonte detet dhe kështu që, pashmangshmërisht, do të triumfonte. Britania triumfoi me komplotin e parapërgatitur që i çoi në fundin e Perandorive Austro-hungareze dhe asaj Osmane si Perandori më e shkël-qyer që kishte parë ndonjëherë njerëzimi, e cila qëndronte si bastionë mes të mirës dhe së keqes.

*    Pas rënies së Halifatit Islam, që përfaqësohej nga osman-linjtë, armiqtë e tij kishin frikë që ky Halifat mos të ripërtë-rihej, që do të paraqiste rrezik për ta. Rasti i mirë për këtë gjë, terreni e së cilës e përgaditën më se një shekull e gjysmë, ishte disfata e Turqisë dhe e aleates së saj Gjermanisë në Luftën e Parë Botërore. Ushtarët e Anglisë, Greqisë, Italisë dhe Francës depërtuan në tokat e Shtetit Osman dhe okupuan të gjitha ven-det e tia, duke marrë edhe vetë kryeqytetin, Stambollin.

Që në fillim të marrëveshjes në Kongresin për pajtim të Lozanës, An-glia e kushtëzoi tërheqjen e saj nga Turqia me këto pika : a) Të shfuqizohet Hilafet iIslam, të dëbohet Halifi nga Turqia dhe atij t’i konfiskohet pasuria. b) Të garantojë Turqia se do ta ndër-presë çdo lëvizje që përkrah Halifatin. Të ndërpriten të gjitha lidhjet e Turqisë me Fenë Islame.  c) Të miratojë kushtetutën qy-tetare, duke zëvendësuar kushtetutën e bazuar në Islam. Mbasi Mustafa Qemal - Ataturku “lojali i tyre” i zbatoi të gjitha këto kushte, shtetet okupuese u tërhoqën nga Turqia.

       Mustafa Qemal -ATATURKU, pas Tanzimatit, vjen si xhon-turk-reformator iluminat, me një shkurtëpamësi dhe impro-vizim të pabesueshëm. Me komplot brutalishtë e shfronësoi, Abdyl Hamidin II, modernizuesin islamik dhe mbrojtës i mu-slimanëve në të gjithë botën, i cili vdiq në Paris, në vitin 1944.  Në flamurin osman vendoset “Ylli pesëremësh”, kurse, lartësohet  flamuri dhe dëshmori i armikut. E heq fesin e kuq dhe zëve-ndëson atë me sheshir, ferexhen dhe mbulesën e heq, ndëroi orën dhe kalendarin allaturka me atë latin. Në fëmijëri e kish rahur Hoxha e tij dhe mezi priste t’i kaloj pushteti në dorë që t’i hakmerrej fesë!  Ne ditën e Xhuma të 23 prill të vitit 1920, si traditë ishte para hyrjes në parlamentin osman nga ana e ho-xhës të lexojë pjesë nga Kurani. Pas leximit, Ataturku me ner-vozizëm bërtitë : “Këtu nuk është vendi për Kuran, Kurani le të lexohet në xhami”, dhe e dëboi hoxhën !

Dhe kështu në 3 mars 1924, Ataturku e hoqi Hilafetin, këtë institucionë të lavdishëm i cili kishte ekzistuar për 1292 vjet. I mbylli të gjitha Medresetë dhe shkollatë fetare. E zëve-ndësoi ezanin Muhammedin arab me turqishten. I internoi dije-tarët dhe hoxhallarët islam nëpër anadoli, disa i burgosi dhe i maltretoi, siç ishte dijetari muxhahid Said Nursi, ndërsa shumë të tjerë u vranë. Ai i detyroi hoxhallarët në përvjetorët shtetëror të paraqiten në vend të xhybes të veshur në frak me kravatin  flutur. Ai ndau Turkun nga Kurdi me parollën famëkeqe “I Lumtur Qoftë Turk Thënësi”, përndryshe, Turqia do të zhdu-kej! Ai hapi erozioninë ateist të ringjalljes me “një Turqi mo-derne ateiste”, duke quajtur veten Lider i “Lartësuar”. Ataturku filloi të zmadhohej dhe të shenjtërohej duke u shënuar me shkronjë të madhe, falemnderimet “A'tij”. Kur panë shokët e  luftës se ai ndëroi kursin politikë, u larguanë dhe formuan opo-zitën politike. Me siguri ai organizoi ndaj vetes komplot “Ate-ntatin e Izmirit” si preteks që t'i akuzoj shokët e vet. Ai mbylli partitë opozitare, kurse liderët e tyre i dënoi me vdekje. Disa i vrau e disa mezi shpëtuan prej tij. Ai filloi sundimin dikta-torial, duke i ashpërsuar raportet ndernjerëzore në turqi etj.

Alija Izetbegoviqi thotë : Ataturku, i cili ka qenë ko-mandant lufte më i madh se sa reformator kulturor, me një nga reformat e tij ndalon mbajtjen e fesit. U tregua shpejt se me ndë-rrimin e formës së kapelës nuk mund të ndërrohet ajo që është në kokat ose shprehite e njerëzve. Prandaj të gjitha problemet e turqve, të djeshme në fes dhe të sotme në sheshir, kanë mbetur plotësisht te njëjta. Derisa Turqia e ndërpreu alfabetin arab, i cili për shkak të thjeshtësisë së tij me vetëm 28 shenja, bënë pjesë në alfabetet më të përkryera dhe më të zgjeruara botërore, Japo-nia refuzon kërkeseë e “romajeve” të vet ta aplikoj alfabetin la-tin. Ajo mbajti alfabetin e vet të komplikuar i cili pas reformës, përveç 46 shenjave përmban 880 ideograme kineze. Në Japoni sot nuk ka analfabetë kurse në Turqi - dyzet vjet pas aplikimit të alfabetit latin, analfabetët janë më shumë se gjysma e popullsisë, rezultat katastrofal! Alfabeti është mënyrë me të cilin populli “mban mend” dhe jeton në histori. Me heqjen e alfabetit arab e tërë pasuria e të kaluarës, e ruajtur me fjalën e shkruar, për tur-qinë ka qenë kryesisht e humbur dhe ajo me këtë potez vetëm është nënçmuar deri te kufijt e barbarizmit. Japonia dhe Turqia një kohë mbretëri të vjetra, në shkallën afërsisht të njëjtë të zhvillimit. Pastaj pasuanë reformat në të dy vendet. Që të va-zhdoje të jetojë jetën e vet, e jo të huaj, Japonia ka tentuar t'i unjësojë traditat dhe progresin. Për Turqinë modernistët e saj kanë zgjedhur rrugën e kundërt. Sot Turqia është vend i dorës së dytë, Japonia gjendet në kulmin e kombeve botërore.

E tërë Historia 600 vjeçare, u nivelizua me zero. Idejat e tilla e futën shtetin në krizë ekonomike dhe morale. Ai tha se, populli turk edhe para Islamit ishte i madh! Ai kurre nuk e solli demokracinë, por, arriti që fenë të largoj përgjithmonë nga sh-teti. Derisa ishte kadet ushtarak në Selanik, dy ishinë mësues eminent të tij. Njëri ishte Shemsi Efendi ose Shimon Zvi, sabe-tajxhi haham çifut. Është interesante se Ataturku si njeri ka ma-rrë pjesë brenda kulturës së Sabetajxhive haham. Nuk është me rëndësi se, a do ta vazhdojë një Sabetajxhi letërnjoftimin e fe-së. Porse, sa është një fe Judaizmi aq është edhe një kulturë. Edhe Sabetajxhit janë një pjesë e kulturës jehude. Sabetajxhit deri në pikë të fundit janë të organizuar. Ata kanë një specie të përbashkët në botë. Një nga ai dëshmi është edhe vazhdimi i themelimit të shtetit Izraelit. Sabetajxhit (çifutët haham), sikur të konvertuar në musliman turk u futën në mënyrë të organizuar me anë të Ataturkut, në sistemin e lartë udhëheqës perandorak, prej ku inicojnë largimin e muslimanëve nga Kurani për 200 vite. Ata me këtë metodë arritën të formojnë shtetin Izraelit!

Sabetajxhi “haham”(mos përmendja e emrit të Zotit hebrej), sot e kësaj dite jetojnë në gjendje getoshë “Trekëndore” në Stam-bollë dhe atë në Etiler-Teshfikije-Maçka (^) si dhe mes tre-këndëshit Stamboll, Izmir dhe Ankara, duke diktuar kursin politik Turkë.

Ai në moshën 52 vjeç, ndahet nga politika duke u tër-hjekur në një pallat të qetë në vetmi, i bezdisur i pa lumtur duke mbaruar në sofrën e bukës, me 3 paketa cigare, 15 filxha-na kafeje dhe nga një shishe alkooli në ditë. Nga çmenduria, në vitin 1928, ai ndëron edhe alfabetin arab me atë Latin. Dhe në fund do të thotë edhe këtë fjalë të kufrit : “Drejtësia nuk gjen-det në Librat Hyjnore, por në tokë, tek ne! Pasi në vitin 1453, Sulltan Fatih Mehmeti pushtoi Stambollin, ai Kishën Aja Sofia e këtheu në Xhami. Kurse në vitin 1934, me urdhër të Ataturkut Xhamia Aja Sofia u këthye në muze !

Prej vitit 1937, nga pahallsia, gjendja gjenerale shën-detsore e tij keqësohet me gjakderdhje hundore dhe humbje të   oreksit duke iu bashkangjitur edhe kruarja trupore. Ata sa vinin  e shtoheshinë. Në vitin 1938, ai bie në komë të rëndë dy herë, ku më 10 tetor 1938 edhe vdesë, me një sëmundje të rëndë në  shtratin e vdekjes, skajshmërishtë i dëshpëruar. Kështu përfun-dojnë ata që nuk tregojnë respekt ndaj Krijuesit dhe krijesës së tij, duke e mumifikuar si faraon në eksponat muzeu. Ai arriti që për 10 vjet, të shuaj islamin në Turqi duke instaluar pafesinë -laicizmin me krye “atdhetarin”, kryeministrinë Ismet Inony, të  partisë CHP, i cili zgjedhet nga Parlamenti si Kryetari i Dytë i Turqisë! Ardhja e partisë së tij në pushtet ishte edhe ardhja e  komplot grushteteve ushtarake mbi popullinë që do të pasojnë për çdo dhjetë vjet. Turqia, përjetoi ditë të zeza! Ai dhe partia CHP, ishin kontribuesitë më të mëdhenj për formiminë e shtetit Izraelit. Prandaj, Ministri i Punëve të Jashtme të Britanisë, Kruisoni me mburrje tha : “Ne Turqinë e kemi shkatërruar plo-tësisht, ajo kurrë më nuk mund të marrë veten e të fuqizohet, për shkak se ne ia zhdukëm asaj burimin e forcës që përfa-qësohej prej dy gjërash : “Fesë Islame dhe Halifatit”. 

Prej viteve 1937, pushtetarët dhe ushtarakët - Xhonturq, të shkolluar në shkollat e pafesisë franceze bënë masakra të më-dhaja mbi popullinë e vet musliman, siç ishte edhe masakra e “Dersimit” ku u vranë mbi 8 mijë banorë, shumica e tyre ishnë fëmijë. Kështu, me armë të rënda me vite nga toka dhe nga aero- planët të udhëhequr nga pilotja Sabiha Gokçen, për toke u shfa-rosën mbi dhjetra qytete dhe fshatra bashkë me banorët edhe kafshët! Masakrat ishin më të mëdhaja se ata që i bënë perë-ndimorët ndaj muslimanëve. Shkoi Perandoria Osmane, shkoi  lumturia dhe gëzimi nga faqeja e dheut, duke i’a lënë mbrap-shtanëve laik iluminat-jobesimtarë që lëvruan tokën e Zotit me gjakun e njeriut besimtarë, e cila do të zgjasë deri në Kijamet !

Po të ishte “QEMALIZMI” një projekt vëndor, Ejvallah, por për fat të keq, ishte injektim i shërbimeve të huaja, prandaj ajo, ishte e gjykuar të jetoj me diktaturë mbi këtë popullë turk. Dhe tani shihet se ai ideologji ja afër 100 vite nuk zuri vend në Turqi.

     - Përse u vra Hasan Prishtina

Prishtina ishte njëri prej burrave dhe liderve më të njo-hur të Kosovës. Njeriu që hartoi planinë e ribashkimit të Shqi-përisë me Kosovën, dhe thuhet se, një i paguar i Zogut, pas shpi-ne vrau këtë atdhetar, kur ky qëndronte shtrirë për toke, në fund dorasi i shkrepi edhe një plumb në ballë.

Patrioti  Kosovar  - Hasan Prishtina * Mbreti i diskutushëm shqiptarë  - Ahmet Zogu

Që prej aktivitetit patriotik në parlamentin e Stambollit më 1908, kishin rrjedhur shumë ujra. Vetëm disa muaj para se të vritej Hasan Prishtina duket se nuk kishte më asnjë dyshim, edhe ai do të kishte fatin e njerëzve të shquar të Shqipërisë, pra atë më tragjikun. Njeriu që flijon veten dhe interesat vetjake për të mirën e përgjithshme politike. Ky patriot e kishte shkrirë pasurinë për Kosovën dhe për Shqipërinë etnike. Më 1928 Ahmet Zogu, tashmë “Mbreti i Shqiptarëve”, e kishte dekla-ruar Hasan Prishtina si një tradhëtar të kombit, si një njeri pra, që meritonte dënimin me vdekje. Një nga njerëzit që ndikoi aq shumë në bërjen e Shqipërisë, ishte dënuar me vdekje nga pas-ardhësit e tij politike. Zogu ndodhej në një periudhë të cilën me sa duket nuk ka arritiur as vetë ta kuptonte fare mirë. Nga njëra anë duhej të kënaqte ambiciet politike të Beogradit, që e ndih-moi “për rikthimin e Legalitetit më 1924” (thuhet Zogu për këtë merit i’a dhuroi Sërbisë si peshqesh “Shën Naumin” me të gji-tha tokat dhe komplekset e saja dhe se Zogu faturat i paguante me shufra ari)...!?

Mehdi Frashëri dhe Mihal Zallari-Frashëri   *   Shën Naumi i dhuruar peshqesh Sërbisë

      ... Kthehemi tek “Promemoria e gjeneral Milosavleviç e vitit 1920 , ku thotë... neni 1. Krijimi i nje zyre qendrore në Shkup për zbatimin e politikës shqiptare ndaj Shqipërisë, si atë të bre-ndshme, po ashtu edhe të jashtme, vendimet absolutisht duhet të zbatohen. 2. Marrjen e një qendrimi të caktuar ndaj Shqipë-risë së pavarur. Deklaratat tona të qarta për respektimin e Shte-tit të Pavarur Shqiptarë si dhe oferta për ndihmë materiale Qe-verisë aktuale Shqiptare, shumë mirë do të pranohej nga ana e shqiptarëve tanë dhe mundemi t'i mashtrojmë duke krijuar tek ata një dashuri ndaj vendit tonë. Më natyrore është politika që Shqipëria të kërkojë mbë-shtetje tek ne, dhe në këtë aspekt du-het të punohet me qellim të përfitohen krerët e Shqipërisë, të cilët për italinë nuk kanë mendim të mirë. 3. Të përfitohet pa-ria shqiptare për qëllimet tona politike, në veçanti e potencoj kujdesin ndaj bejlerëve gjakovarë, të cilët kanë më së shumti ndikim për të gjitha ngjarjet nga Shkodra e deri në Rashkë dhe këta bejler absolutisht duhet t'i mbajmë pranë nesh...) Por nga ana tjetër duhej të ishte i matur, me njerëzit që i ndihen të bëhej mbreti i parë i shqiptarëve në kohët moderne, dhe ai flirtonte në mënyrë të jashtëzakon-shme dhe dukej si një yll filmash, pra me Musolinin dhe me njerëzit e tij. Ahmet Zogu, sipas stan-dardeve të monarkisë në shekullin e 20-të, prejardhja e mbretit Zog ishte e errët, (thuhet se Zogu ka preardhje gjermane nga fisi HERZOG).

E askush se dinte nga doli ky njeri në pushtet! Ahmet Zogu, njeriu që erdhi në pushtet pa respektuar asnjë rregull, si-pas traditës së vjetër shqiptare të kërbaçit vendosi të ecë në ba-zë të rregullave kanonike (të Lek Dukagjinit). Në këtë lëmshtë të ngatërruar politik, ku shpesh - madje edhe fuqishëm, ngatërro-heshin interesat angleze të firmave të fuqishme të naftës, ngji-zen ato me vrasje të mëdha të shqiptarëve. Njëra prej tyre është ajo e Hasan Prishtinës.    

Italia ka qenë - dhe me sa duket mbetet ende, në një po-zitë që shumë vetëve u kujton aksiomën e saj të njohur : “Jemi më të mëdhenjtë mes të vegjëlve dhe më të vegjlit ndër të më-dhenjtë”. Pikërisht ky kompleks, duket se ka kondicionuar vep-rimet e saj të mëpastajme, deri në ditët tona. Më 1929, diplo-matët e Duçes, gjithnjë e më shumë po i lidhnin sytë drejt ama-netit të Kastriotit - Shqipërisë, urës së tyre të vetme drejt Ball-kanit (vija e Teodosit ; Italiano-Serbo-Grekë).

Konferenca e Gjenevës, 1919 ka qenë njëri prej akteve ku shqiptarët u tradhëtuan me mënyra fare banale. Konferenca vendosi në emër të bashkësisë ndërkombëtare, që do të respek-tohen të gjitha të drejtat e pakicave ndërkombëtare. Gjë e cila nuk ndodhi, përkundrazi. Hasan Prishtina, ishte njëri prej shqi-ptarëve që e ngriti zërin për mosmbajtjen e premtimeve të Fu-qive të Mëdha. Por këto kishin, pllane të tjera për të zgjidhur.

Evropa, nga koha e Zogut e deri tek Enver Hoxha in-staloi në Shqipëri projekt ndarjenë e shqiptarëve në dy baza fe-tare, në Alevi dhe Suni. Zbatimi i këtij qëllimi eci mbi tre pro-jekte. Sipas Evropës, që të ndahet një shoqëri në fe së pari du-het plotësuar tre kushte; 1.Të ndahenë Varrezatë. 2 Të ndahenë   Tempujtë (xhamitë) dhe 3. Të veçohenë Martesat. Kështu ve-pruan edhe në Lindjen e Mesme Perëndimorët, i përçanë midis veti muslimanët brenda fesë në sekte të ndryshme, që pastaj më lehtë t’i kontrollojnë pushtetet duke i’a dhuruar pushtetinë pa-kicave Alevi të dominojnë mbi shumicën Suni dhe e kundërta.

Më 1930 Ahmet Zogu luante mes ekuilibrit të brishtë ballkanike të krijuar nga loja e fuqive të mëdha. Tashmë ishte rikrijuar një komitet i ri kosovar, madje këtë herë ai do të ki-shte edhe mbështetjen e vetë sovranit. Detyra e re patriotike i ishte caktuar Bedri Pejanit, një aktivisti të vjetër kosovar, i cili do të kishte për detyrë të mblidhte rreth vetes të gjithë eleme-ntet e komitetit të dëmtuar nga flakët e reprezaljeve. Mbajtën lidhje të qëndrueshme me Hasan Prishtinën, me Ekrem Libo-hovën apo edhe me vetë Zogun. Pikërisht në këtë kohë ndodhi atentati enigmatik ndaj Zogut, në Vjenë, një ngjarje e cila është ende e mbushur me plot mistere.

Aty nga fillimi i 1931, italianët kishin nisur ta shtrën-gonin morsën kundër Zogut sërbofil. Qëllimi i tyre i vetëm ishte nënshkrimi i traktateve, të cilat do ta kthenin shtetin shqi-ptar në një shtesë të thjeshtë të italisë (kujtojmë tapinë e dhënë nga Skënderbeu italisë). Si tani, edhe më parë, çelësi i politikës ndërkombëtare ishte pikërisht çështja e Kosovës. Hasan  Prish-tina, pikërisht në këtë kohë merr planin e bashkimit të Kosovës me Shqipërinë, duke pasur si ombrellë italinë. Garancia e suk-sesit ishte pikërisht Hasan Prishtina, njeriu kombëtar. Italia fir-mosi një pagesë për Hasan Prishtinën, duke u vrojtuar nga agjentët italian. Vetëm disa kohë më vonë, në verën e 1933, Hasan Prishtina dhe Vanço Mihajllovi takohen bashkë për të bashkërënduar planet antisërbe. Të gjitha këto hapa zhvillo-heshin nën syrin vigjilent të njerëzve të Zogut, njeriut, i cili ndonëse kishte luajtur për motivet e veta me diplomacinë sër-be. Shërbimet sekrete të italisë nuk ia ndanin sytë nga lideri i shqiptarëve, Hasan Prishtinës. Sipas të njëjtave më 10 qershor njeriu ynë ndodhej në Selanik. Në çdo hap e ndiqte Ibrahim Xhelo. Njeri me profesion tregëtar pemësh, kishte kombësi dhe pasaportë shqiptare. Që të dy protagonistët ishin të ulur në të njëjtin tavilinë dhe në qetësi bisedoninë. Më pas, krejt papri-tmas, Xhelo, në fillim e qëllon me grusht viktimën e tij, më pas dëgjohen gjashtë krisma. Hasan Prishtina nuk ishte më. Sipas atentatorit Hasani i kishte kërkuar disa herë që të vriste Zo-gun... Dyshimet e para nuk kishin se si të mos binin mbi vetë Ahmet Zogun. Deri më tani dimë se Hasan Prishtina, lideri i lëvizjes kombëtare shqiptare, e kishte armik për vdekje Zogun, njeriu i cili më së shumti, në mënyrë të rreziksme, luante me rivalitetin italo-sërbe mbi Shqipërinë.

Këtë askush nuk mund të thotë me siguri. Me të parët e interesuar do të kishin qenë vetë sërbët dhe shërbimet e tyre të fshehta, në radhë të dytë do të ishte vetë Zogu, i cili e dënoi me vdekje, sepse i prishte planet e një loje që ai donte ta luante vetëm. Se cili ishte vrasësi i vërtetë, kjo, ende do kohë të pro-vohet. Ose ndofta - sikurse ka shumë gjasa - do të mbulohet me pluhurin që mbulon ngjarje të tilla të mëdha. Dihet se të gjithë protagonistët të shërbimeve sekrete të këtyre vendeve në lojë, e kanë në dije mirë kush dhe përse e vrau, sepse ata ishinë vra-sësit e tyre dhe okular gjatë historisë. Misteret e tilla po përsë-riten gjithnjë e më  tepër. Ja përse ia vlenë të sqarohen këto të vjetrat. A thua vallë këtë e meritoi Hasan Prishtina që na la Ko-sovën dhe parapërgaditi autonominë e Shqipërisë!

Më vonë, Ahmet Zogu tradhëtoi dhe e braktisi popullin e vet duke ikur drejt Beogradit, më 6 prill 1939, kurse në Shqi-përi erdhi pushtuesi katolik italianë. Ndërkohë, në vitin 1941, u organizua me planë, arrdhja nga Parisi i partizanit rezistues me yllë në ball, lideri marksist-leninist i frymëzuar me Komuni-zmin ortodoks, Enver Hoxha. Që nga koha e Zogut të tillët i kanë shërbyer me një besnikëri çdo armiku të Shqipërisë, sido-mos katolicizmit fashist dhe komunizmit ortodoks. Ata që i ndoqën pas u zhgënjyen shumë keq.

Lind pyetja : Pse pasardhësit e Hasan Tahsinit, apo Hasan Prishtinës, apo Vehbi Dibrës, si dhe dhjetra vezirëve të kohës së osmanlive nuk qeverisin dot veten? Ja 100 vite që i’u dorëzuam të krishterëve dhe ne ende nuk qeverisim dot! Sepse, sot udhëheqin njerëz pa ideale dhe ç’është më e keqja pa ndje-nja kombëtare dhe fetare. Atëherë, shtrohet pyetja, kujt i shër-bejnë këta njerëz ...?!