Obama është politikani me karizëm dhe oratori të pakrahasueshme në politikën amerikane. Shumë analist politik në momentin kur Obama hyri në garën për President, ishin skeptik se ai mund të fitojë, për shkak të racës së tij të zezë. Por si duket ata ishin pjesërisht gabim. Nuk them që ishin plotësisht gabim, për shkak se ata nuk e morën në konsideratë faktin se Obama nuk është i zi. Nëna e Obamës është e bardhë dhe ajo nuk ka jetuar me babën e Obamës; ajo e ka rritur vetë atë, me ndihmën e prindërve të saj, të cilët ishin veteran lufte. Ky fakt është shumë i rëndësishëm për mentalitetin e bardhë amerikan, të cilët pretendojnë të dominojnë në sferën politike dhe ekonomike të SHBA-së. Për të bindur opinionin e bardhë amerikanë, gjatë fushatës parazgjedhore Obama duhej të siguronte të krishterët amerikanë se ai nuk është musliman, pasi familja e babait të tij, tashmë të vdekur, deklarohej se ishin musliman. Obama iu siguroj atyre se baba i tij ka qenë ateistë përderisa nëna e tij ka qenë e krishterë dhe ai vetë është po ashtu. Meqë është i krishterë, ishte anëtarësuar në një kishë në Çikago, aty ku dhe jetonte, e që udhëhiqej nga zezakët. Por amerikanëve të bardhë kjo kishë nuk i pëlqente, prandaj ai gjatë fushatës u distancua nga kisha, udhëheqësi i tij shpirtëror, komuniteti i kësaj kishe, të cilët e kishin ndihmuar atë që të zgjidhej Senator i shtetit të Ilinois (Çikago). Por edhe këto veprime të tij nuk mjaftuan. Ai gjatë karrierës së tij politike duhej të dëshmonte se nuk ka qenë i implikuar në lëvizjet qytetare të afro-amerikanëve (zezakëve) për drejtat e tyre dhe ndarjen e pushtetit. Kjo u vërtetua me botimin e dy librave autobiografik të tij. Publiku filloi që ta dëgjoj me seriozitet, pasi te ai nuk shihnin një afro-amerikan, por shihnin një të bardhë inteligjent, i shkolluar dhe i edukuar nga gjyshërit e tij të bardhë, por që ishte i rrezitur (do të thoshte Berluskoni).
Obama për të hyrë në garën për president të SHBA-së, së pari duhej të fitonte përkrahjen nga partia e tij. Por sfida e tij ishte se, në atë garë kishte hyrë dhe kolegia e tij, senatorja Hilari Klinton, e cila për shkak të famës së burrit të saj në Partinë Demokratike, i kishte pas saj thuajse të gjithë të zgjedhurit e popullit në detyra publike nga kjo parti. Përkrahja e tyre është shumë e rëndësishme gjatë garës, pasi kur mblidhet Konventa e partisë për të zgjedhur kandidatin e partisë për President, ata të zgjedhur (senator, kongresmen, guvernator) kanë të drejtë të votojnë. Kjo pozitë në favor të Klintonit u shndërrua dhe në faktor të dështimit të saj gjatë fushatës, për shkak se ajo me përkrahjen e tyre fitoi shumë vetëbesim. Duke i shtuar dhe faktin që të gjitha anketat rezultonin se kësaj radhe për President do të fitojnë demokratët, për shkak të krizës ekonomike që filloi gjatë administratës së Republikanëve; këta faktorë e bënë atë që të shihte veten si Presidenten e ardhshme. Në ditën kur ajo publikoj zyrtarisht lajmin se fillon garën e saj për t’u kandiduar ajo tha: “I am in and I am in to win.- Unë hyjë në garë që të fitoi”. Përderisa ajo përdorte fjalën unë Obama e filloj fushatën me fjalën ne, “Yes we can.- Ne mundemi”. Për shkak se thuajse të gjithë demokratët qëndronin pas kandidimit të Klintonit, edhe kandidatët e tjerë që hynë në garë kundër saj nuk ishin shumë seriozë, për shkak se ishin të vetëdijshëm që nuk do të mundeshin kundër familjes Klinton, që gëzonin reputacion të lartë në Partinë Demokratike dhe që kishin lobin më me ndikim në SHBA; lobin çifut dhe masmediat e tyre. Por Klinton-ët që grumbulluan demokratët pas kandidimit të saj, nuk deshën që të kërkojnë përkrahjen e rivalit të tyre në Partinë Demokratike, gjegjësisht përkrahjen e dinastisë politike Kenedi.
Për shkak se Klintoni dhe Obama nuk kishin apo kanë pasuri shumë të madhe për të sponsorizuar (përkrahur) fushatën parazgjedhore, që kushton me qindra-milionë dollarë, ata sponsorizohen nga donacione të personave fizik dhe juridik. Mirëpo kjo fushatë ishte e vetme kur të hollat për sponsorizim ishin të kufizuara me ligj (ky ligj tani është shfuqizuar me vendim të Gjykatës Supreme). Ky kufizim u bë që të parandalohen lobimet e sipërmarrësve të mëdha, të cilat pas zgjedhjeve ndikojnë në vendimmarrjen e administratës së re. Ky kufizim, në radhë të parë u dëshmua i dëmshëm për fushatën e Klintonit, e cila kishte donator të shumtë potencial, por të cilët nuk i kryenin shumë punë, pasi financimi i tyre ishte i limituar. Nga ana tjetër Obama, i cili kishte donator të pakët potencial, për shkak se në atë kohë nuk besonte kush se ai mund të fitonte, e filloi mbledhjen e donacioneve të vogla nëpërmjet internetit. Ky lloj sponsorizimi u bë për herë të parë dhe u tregua shumë i suksesshëm. Të rinjtë u rreshtuan tek Obama për shkak të karizmës së tij dhe kundërshtimit të Obamës për luftën në Irak, fakt ky që i preokuponte të rinjtë. Për shkak se të rinjtë e përdorin internetin, dhurata me shuma të vogla në fondin e Obamës nëpërmjet internetit nuk kishte të ndalur dhe e tejkaloi atë të Klintonit.
Duke u rritur serioziteti i Obamës dhe, duke e parë atë si mundësi për të ruajtur ndikimin në parti nga rivalët e tij, hyn në fushatën e Obamës për ta mbështetur dhe “luani” i Senatit, që mbi 40 vite rresht ishte Senator, Ted Kenedi (vëllai i Xhon Kenedit). Me përkrahjen e Kenedit për Obamën, e gjithë fushata mori kah tjetër, pasi jo më të gjithë senatorët, kongresmentët dhe guvernatorët qëndronin mbas Klintonit. Me përkrahjen e Kenedive, sigurimit të financave për fushatën dhe me oratorinë e tij, Obama arriti që t’ia fitoi Klintonit dhe pastaj edhe kundër-kandidatit të tij republikan garën për President.
Me të marrë postin e Presidentit, Obama sipas anketave kishte përkrahjen e popullit amerikan rreth 80%, një vit më vonë përkrahja për të ra nën 50%. Ky ndryshim për një kohë të shkurtër nuk kishte të bëjë vetëm me faktin që Obama nuk realizoi asnjë premtim të tij, por ka të bëjë me faktin që jeta e amerikanëve u përkeqësua nga qeverisja e tij. Në SHBA brenda dy viteve, që kur filloi kriza ekonomike humbën punën e tyre 10 milionë amerikanë. Papunësia në Amerikë sot zyrtarisht thuajse e ka kaluar 10%, por pa mos llogaritur këtu emigrantët ilegal, që përbëjnë një forcë të madhe për ekonomin e Amerikës. Sot edhe forca e tij e vetme që i ka mbetur e, që është oratoria e tij, nuk gëlltitet nga amerikanët, pasi fjalët e tij të bukura dhe optimiste nuk korrespondojnë me jetën e hidhur të shumë amerikanëve.
Pa mbushur një vit nga detyra e tij si President, Obamës i dhanë çmimin e Nobelit për paqe. Po çfarë bëri Obama që e meritoi atë çmim, sipas komisionit për ndarjen e këtij çmimi të famshëm? Obama nuk e morri atë çmim për atë që bëri, por për atë që nuk bëri. Po çfarë nuk bëri Obama? Obama në fjalimin e tij në Kajro, që iu drejtua kryesisht botës Islame, nuk i bëri apo quajti muslimanët terrorist, sikurse paraardhësi i tij, që në çdo fjalim përmendte terrorizmin islam. A e meriton ate çmim një njeri që nuk i quan terrorist muslimanët por që i trajton ata si të tillë? Çfarë logjike ka ky çmim që i jepet një burrë shteti për paqe me muslimanët, e që në po të njëjtën ditë ai dërgoi 30000 ushtarë amerikan në luftë në Afganistan kundër muslimanëve! Çfarë merite ka ai për muslimanët, që pasi u zgjodh President, Izraeli sulmoi Gazën dhe masakroi mijëra civil, e ky president e ngushëllonte Izraelin se atje kishin ra disa fishekzjarr prej Gaze! Obama ka miratuar hedhjen e bombave në Pakistan nga aviacioni amerikan vetëm për disa muaj, më shumë sesa ka miratuar Bushi për dy mandatet e tij, e si rezultat i së cilës janë vrarë mijëra civil dhe miliona të tjerë janë shndërruar refugjat të brendshëm. Po pse ky President që paska bërë kaq shumë për afrimin me botën Islame nuk i liron të burgosurit musliman, që mbahen me vite pa asnjë dëshmi në Guatanamo dhe dhjetëra-mijëra të burgosur Irakian, të cilët i nënshtrohen torturës, pamje të së cilës i ka dëshmuar e gjithë bota. Ky çmim iu dha Obamës përderisa refugjatëve somalez dhe irakian të cilët vdesin prej urie, për shkak intervenimit direkt dhe indirekt amerikan, as një thes miell nuk iu dërgoi, njëjtë sikur dhe palestinezëve në Gaza që mbahen të robëruar me aminin e tij! Po a nuk i mjaftoi këtij Presidenti vrasja e afër një milionë irakianëve dhe dëbimin e disa milionave të tjerë prej Iraku, që sot i kërcënohet që të shkaktojë vrasjen e disa milionë të tjerëve në Iran! Si duket Komisioni i Nobelit atë vit bëri një përzgjedhje ”fantastike”. Ky President heshtën edhe pasi që tash është laureat i çmimit për paqe, sikur që ishte së fundi heshtja e tij kur shteti me të cilën thotë që kanë marrëdhënie të veçanta, i masakroi në ujërat ndërkombëtare ata që deshën me ndihma humanitare t’i ndihmonin palestinezet që janë të ngujuar në Gaza. Ate nuk e shqetësoi as dhe fakti që në mesin e të vrarëve në atë anije ishte edhe një amerikan, pasi ai amerikani ndodhi që të jetë musliman. Por, nuk u mjaftua me kaq nobilisti për paqe me muslimanët, pasi ai për shkak të interesave gjeopolitike sulmoi edhe Libinë, dhe me dëshpërim kujdeset që të heshtën protestuesit arab që kërkojnë ndërrimin e pushtetetarëve të tyre pro-amerikan.
Sot nga Obama ndihen të zhgënjyer zezakët, të cilët e votuan atë pse është i zi; të bardhët të cilët e votuan pavarësisht ngjyrës së tij; ambientalistët, të cilëve edhe më shumë ua ndoti ajrin e mjedisin jetësor, e që nuk e nënshkroi konventën për zvogëlimin e CO2 në atmosferë; kundërshtarët e luftërave, të cilëve u premtoi zgjidhje të kontesteve me anë të diplomacisë, përderisa në ndërkohë bëri shitjen rekord të armëve në botë; homoseksualët të cilëve iu premtoi më shumë të drejta; kredimarrësve të cilëve iu premtoi kthim të borxhit me interesa më të ultë; atyre që iu premtoj se nuk do t’i humbnin shtëpitë që i kishin në hipotekë, por që në fakt i humbën shtëpitë e tyre, pasi mbetën të papunë e nuk kishin mundësi të paguajnë borxhet; tregtarëve të cilëve iu premtoi ekonomi të tregut të lirë e jo ekonomi të kufizuar; familjarët e 12 milion emigrantëve ilegal, të cilëve iu premtoi legalizim; ushtarët amerikanë, të cilëve iu premtoj se do t’i kthejë në shtëpi; u zhgënjyen edhe muslimanët amerikanë, që pritën një fillim të ri për ta. Por edhe ata që nuk e votuan u zhgënjyen prej tij, pasi u rriti taksat të pasurve dhe ashpërsoi rregullat për tu bërë sipërmarrës biznesi.
U zhgënjyen dhe shtetet fqinje të Amerikës Latine, të cilëve iu premtoi respekt reciprok dhe ndërkohë nxiti grusht ushtarak në Honduras dhe u dëbua Presidenti legjitim i zgjedhur. Koha e grushteve ushtarake, që për një kohë u mendua se i takon së kaluarës dhe se do të kthehej demokracia dhe progresi ekonomik në Amerikën Latine, por si duket vazhdoj me të vjetrën.
Por a ka mbetur dikush që është i kënaqur nga qeverisja e tij? Po, ata janë çifutet që ishin më skeptik për zgjedhjen e tij për President. Ata mbetën të kënaqur, pasi Shefi i Kabinetit të Presidentit u emërua çifut dhe sektorin e punëve të jashtme e mori Hilari Klinton, tek e cila kishte investuar shumë lobi çifut, me financat dhe masmediat e tyre, për të vazhduar të udhëheqin politikën e jashtme të Amerikës; sidomos në Lindjen e Mesme sipas plan-programit të tyre. Po ashtu mbetën të kënaqur edhe bankierët çifut-amerikan, të cilët filluan përsëri të kenë fitime marramendëse në krahë të taksa-paguesve amerikanë.
Pasi këtij mandati siç duket vetëm çifutët do të mbeten të kënaqur, të shpresojmë që nëse zgjidhet në mandatin e dytë të ketë më shumë forcë politike, të mos përpiqet të shkel 1.6 miliardë musliman për hatër të 10 milionë çifutëve, por të respektojë muslimanët sikurse edhe çifutët.
Shfletuesi i Kur'anit
