Zeri Islam

Kur them flakën blu kam parasysh një fenomen tëpashpjegueshëm dhe pa ndonjë emërtim të parapërcaktuar, i cili cytnjë intelekt aktiv dhe e shtyn në një dimension tjetër, natyrisht jo meprejardhje tokësore, atë mallimin për unifikim me kuintesencën e vet sirefleksion i ciklit kreativ hyjnor, i cili po shtrihet në kohën, hapësirë dhedimensione ende të pazbuluara nga ne.Vet fillimi i këtillë i një diskursi tingëllon shumë filozofik ç’gjëçdoherë jam përpjekur ta shmang nga një sqarim, i cili do ta gjentelexuesin e mirëfilltë të këtij kodi. Fjala është për krijimin e njëvokabulari të kuptueshëm një lloj diskursi profetik, i cili dallon nga aifilozofik dhe më mirë komunikon me receptuesin se sa me nivelet elarta akademike. Profeti flet në gjuhën e kuptueshme ndërsa filozofime vokabular të sofistikuar sikur do që ta ruaj atë flakën parahistorikevetëm për vete dhe të ngjashëm si vet. Së paku kështu mendohejdikur dhe kështu bëhej dallimi mes Profetit dhe Filozofit ku që të dykomunikojnë me fjalë.Mbetem tek “Fjala” si shenjë, e cila komunikon me gjerë seformulat e ndryshme apo simbolet e kodifikuara. Sot fjalës i ndodh njëdhunim i paparë dhe më grotesk i mundshëm në emër të lirisë së saj,sepse sikur është hapur një kuti e errët apo bombole, e cila evaporongjithë erandjen e saj dhe në eter kalbet duke u përzier me reagens të

ndryshëm. Çka duam ta mbajmë në mend atë e mbajmë në mend sisegment apo madje edhe si tërësi, e cila e mbush atë zbrazëtirë, tëcilën e konsiderojmë se, e kemi dhe të gjitha diskurset tjerakomplementare avullojnë tek sa na duket…; në pa kthim.Në veprimtarinë kreative poetike, zgjidhjet duhet të gjinden tekevokacionet e arketipave letrare të ngarkuara me pamje tona dhearoma nostalgjike nga kornukopia e manifestimeve vizuale dhe tëzhveshura në fluide të dukshme, gjysmë të dukshme dhe tëpadukshme, instant- imazheve agresive, dhe kapërcimi i këtyre nga njëtrajtë, repromaterial, në produkt të rafinuar, i cili është i gatshëm edheta mohoj autorësinë. Këtë e them në kontekstin e “Libri i Mirdad” tëMikhail Naimy, dhe akëcili, që e lexoi këtë libër, e kupton për çka ekam fjalën. Ky libër paraqet tërësinë kreative të autorit, i cili zor seshkroi ndonjë libër tjetër dhe zor se ka ndonjë libër tjetër ku në këtëmënyrë Libri është arketip i Autorit apo anasjelltas. Ndërsa MikhailNaimy përcolli kursin nga anonimusi Zanatli në Anonimusin Artistsakral, i gatshëm në mënyrë Sokratike ta shlyej madje edhe emrin evet. Tek ne mbetet të zgjedhim nëse e duam një letërsi të këtillë aponjë antipod të tij siç është Paulo Coelho, i cili di të zhytet vetëm nëhumnerën e sipërisë së Urtësisë kosmike. Ende jemi tek Letërsia sibeletristikë. Kundruall kësaj janë edhe disa shkrimtarë, të cilëtkomplekset, tronditjet e fëmijërisë, mllefin dhe urrejtjet e veta iaveshin karaktereve nëpër romane, pastaj në intervista pas botimit tëveprës së caktuar e shfaqin një tjetër fenomen, atë të provokimit meqëllim që të mbulohen sa më shumë medialisht, veçanërisht kur këtopërcillen me gjykime nëpër gjykata dhe reagime të një grupi më tëmadh njerëzish. E gjithë kjo për ta tërhequr vëmendjen më të madheduke shfrytëzuar madje edhe teatralen madje edhe këtë vetëm nëaparencë.

Largimi nga masa, shkrimi i veprave eternale pa autorësi apovepra të pabotuara, të cilat përfundojnë në flakët e skamjesshpirtërore tani pothuaj është i pamundur. Doemos masa duhet takërkoj poezinë. Ta kërkoj Poezinë madje edhe në prozë. Ajo shkruhetpër të, nuk duhet autori ta gjej kodin e komunikimit. Masa duhet tëkomunikoj me autorin, masa duhet të begatohet, ta begatoj shijen evet me frytin e izolimit dhe të vuajtjes së autorit. Nuk ka lindje padhimbje. Frika nga vdekja është frika prej lindjes së re, e cila është edhimbshme, ndërsa frika nga mungesa e të qenit i dashur për dikë edetyron njeriun të martohet dhe të bëj fëmijë, që gjithmonë të ketëdikë, që ta dojë.Poeti i oborrit mbretëror, poeti profet, poeti i shenjtë, poeti iklubeve poetike- letrare, poeti i salloneve diplomatike, poeti i izoluar,poeti ideologjik, poeti historik ka vdekur. Jo tek ne!!!Më shumë se tendenca për ndryshim Arti sakral vepron për takrijuar të bukurën si Qenie, sepse gjërat që nuk ndryshojnë gjatë tëgjitha epokave njerëzore janë; zemra, dashuria, njerëzore për të gjithëdhe tendenca për arritje hyjnore dhe këtë shumë bukur e artikulonChagall.

“Çdo gjë mund të ndryshohet në botën tonë të demoralizuarpërpos zemrës, dashurisë njerëzore dhe tendencave të tij, qëta njoh hyjnoren. Piktura ashtu si edhe e tërë poezia ështëpjesë e hyjnores; sot këtë njerëzit e përjetojnë njëlloj sikuratëbotë”,

thotë Marc Chagall.Nuk është vonë dhe ndoshta tamam të thuhet se koncepti iRudolf Otto-s, Numinositeti është dinamika e cila i nevojitet krijuesit tëkohës sonë, qoftë në, Pikturë, Instalacion, Modë etj. Dhe veçmas nëLetërsi. Për Numinositet, duhet të kihet më shumë liri individuale dheatë kolektive.

Kandinsky në një vend thotë; “

Secilës epokë i është dhuruarsasia individuale e lirisë artistike, dhe as gjeniu më kreativ nuk mund ta tejkaloj kufirin e asaj lirie”.

Prandaj veprimi në suaza tëkësaj lirie, merr një tipar tjetër involutiv, të domosdoshëm për kohëntonë të pjekurisë intelektuale, artistike dhe shpirtërore të njerëzimit,respektivisht të zhvillimit të brendshëm shpirtëror, i cili emiton spektrinsi produkt i kreativitetit sakral.