Damasku
Ta dëgjojmë
vajin e lisit
dhe bukën e grumbulluar
nga rrezet e diellit
dhe yjet që zgërdhihen
mbi tufën e deleve.
T’i dëgjojmë fëmijët
që vizatojnë vendlindjen
atje tek flasin retë
dhe titërron uji si ajri
ma përkëdhel veshin tim
atëherë i arrestoj
frymëmarrjet e plakave
në vargjet mbi atdheun
sapo na e rrëfejnë
çastin kur i mblodhën plaçkat
dhe pulat.
Sapo i ngarkuan qerret
me sëmundjet vdekjeprurëse
dhe vazhduan rrugën
duke kërkuar atdheun në rërë
atdheu gjelbërim pas tyre
psherëtinte
me të jehonës kërmëzamë
pastaj fjetën mullinjtë
në nofullat e lugjeve
u shpërndanë lulet nëpër rrugë
në ritmin e lutjeve
nëpër tokë e qiell
O,
ide e kripës
ku është atdheu?
a s’ishte në ethet e kodrinave
kur ishin të gjakosura?
Të huajt
në kohën e ve
ju mbështollën në mjegull
dhe duhmë e kodrave
që dilte nga nënsqetullat
në atë tokë
e sollën vëllezërit e mi
lotët shtuan rrezet e diellit tim
m’u dogj shtëpia në kujtime.
O baba i madh!
babai im -
ja, gushti
hypi mbi shpinën e lumit
dhe pullazet janë bërë
si qefinët
familjet më rrëfejnë pa maska
unë dal nga dritarja në vetmi
në gjelbërim
në lagështirën e syrit tënd
strukem si kufomë në gjoksin tënd.
Ju rrëfej nga varri im
pse e lashë koren e bukës
s’ia dinim kufirin jetës!
S’di as të marr leje
për të hyrë në skamje!
Kishit frikë për atë tokë
dhe erdhët te ky varr?
Këto varre janë
përplot aromë të atdheut
dhe turpërime nga rëra;
kështu lindin e vdesin
pigmejtë
në hije të atdheut!
Babai im
familja jote ishte nga rruaza
e gjelbëruar e kurrizit
fshatarët dheun e bëjnë lule
dhe e lënë tokën e terur
nga djersa e ballit;
jeta e tyre
është një sofër malesh
sa buzëqeshja e shkëmbit;
rreth sofrës së kodrinave
të mbështjellë nga shkronjat
sillet e hutuar
duke fluturuar mbi të verbërit
me një këngë të paditur
kërkon parajsën
në gjethet e rërës:
atëbotë natën e kaluam në heshtje
me kërcëllimën e rrotave
si nga këngët e vdekjes së qetë…
A je duke kërkuar në gjoks
ta fshehësh atdheun?
U takova me një fshatar
që e njeh skamjen e atdheut përmendsh
sopata i shkëlqente në dorë;
e këshillonte barin
këshillonte lisat
që të mos tremben
se këtu
do të përtërihet atdheu
me plumba…
Atje
mbi gjoksin e atdheut
e kam lënë barin e njomë
dhe tokën.
I kam thënë mos të flejnë
rojet e natës
gjersa kodrat
të jenë të mbuluara me lule…
Kemi ikur
kemi ecur si shkuma e vdekjes
dhe qerrja ngeli
duke vizatuar gjurmët mbi rërë
sapo kalonin në baltën e kohës;
u shpërndanë varret tona
në të dy anët e rrugës
dhe kau
zgurdullonte sytë në mëngjesin e kurbetit
shkretëtira
përbinte atdheun e largët!
Piramidat e eshtrave
akoma flasin:
këndej pari përftuan
era dhe shqiptarët e regjur
nëpër gropa as që ka mundur
të rraset dielli
në eshtrat e kalbura
ata ranë si mbi degët e gurit
në fshatin Misime
ua lanë të ligat e dhelprave
shumë vjet.
U zhytën në erën e besnikërisë
e vitet e shterura
kthyen mbrapsht teshat e veta
dolën përmbi kodrina
dhe u lutën për fëmijët
nën shkrumbin e kamxhikut
që ia hante palcën kurrizit
e ia derdhën shpinës.
U kthyen herën e dytë
në qytet
i përveshën mëngët
dhe iu falën Zotit
i mbështolli tymi gjersa humbën
me vremçët e zi të kurbetit
që s’e dinë tokën
por që pikojnë në melodinë e vdekjes
kështu mashtrohet jeta
ecën
pa fije pranvere
e unë duke pritur çastin tim
mendoja:
sa na duhet mendtë
t’i korrigjojmë gabimet
ndërkohë
në kujtime më kthehet
shtëpia e mbuluar me tjegulla
sheshi i gjelbëruar dhe lisat
akoma të butë si ëndrra
dhe buzët që i shpalos ofshama
afrohem ngadalë
eci nëpër lotët
dhe
kërkoj falje.
Përktheu nga gjuha arabe: Abdulatif ARNAUTI