Zeri Islam

Një nga akuzat e ngritura shpesh kundër Islamit është se banorët e Parajsës (Xhenetit) eventualisht do të mërziten. Disa njerëz ende shkojnë më tej dhe vërejnë me sarkazëm se gjendja e ferrit do të jetë më e mirë, sepse aty do të jenë të gjithë njerëzit argëtues dhe dashamirës. Për njerëz të tillë, përjetësia, së bashku me monotoninë dhe zemërimin, parashikon një fatkeqësi. Do të thotë bezdi dhe mërzi nga e cila nuk do të ketë as lehtësim e as shpëtim.

Kohët e fundit një student i imi m'u afrua dhe më tha se dëgjonte shpesh për këto gjëra, por nuk ishte aq i sigurt se si të përgjigjej në mënyrë bindëse, nëse do të duhej.

Reagimi im ishte trefish.

Së pari, pasi u rrita në një mjedis komunist, sharjet më dukeshin të njohura. Unë vetë e kam dëgjuar shumë herë. Ishte një linjë sulmi kundër Islamit dhe botëkuptimit të tij, veçanërisht nga të rinjtë që fantazonin, por për kënaqësitë dhe indulgjencat e pakufizuara materialiste.

Së dyti, bazuar vetëm në reagimin e menjëhershëm të zemrës sime dhe emocioneve të mia, unë komentova se të thuash një gjë të tillë ishte një absurditet - edhe marrëzi - që mund të sajohej vetëm nga absurditetet përkatëse të ideologjive të ateizmit, hedonizmit dhe nihilizmit. Këto ideologji dhe botëkuptimet e tyre të cekëta arritën të rrëmbejnë dhe të shkatërrojnë të gjithë mendjen dhe mençurinë, dhe në emër të dijes dhe erudicionit, t'u shërbejnë me delikatesë të kundërtave. Dikush pyet veten se kush ose çfarë u dha këtyre njerëzve një licencë për të folur për diçka në të cilën nuk besojnë dhe për të folur për diçka që ata as nuk e konsiderojnë si të besueshme. Ata nuk mund të përdorin standardet e tyre dhe të arbitrojnë kështu një sferë ku supozohet të sundojë një grup krejtësisht i ndryshëm standardesh.

Sigurisht, është jashtëzakonisht e papërshtatshme që adhuruesit e Idhujve të Mendjes (Idols of the Mind, për të marrë hua shprehjen e Francis Bacon) të ndërhyjnë në çështjet më të avancuara të adhuruesve të Krijuesit dhe Zotit të jetës dhe botëve të saj të paçmueshme. Në të njëjtën mënyrë, është e papërshtatshme për ata që janë bllokuar në skutat e shpellës së Platonit të përpiqen të ndërmjetësojnë dhe të peshojnë dimensionin më të sofistikuar ontologjik, si dhe intelektual-shpirtëror të Islamit, i cili tejkalon jo vetëm zgavrat e shpellës, por edhe hapësirat e ekzistencës fizike të marra në tërësi.

Ligji i proporcionalitetit

Së treti, duke racionalizuar çështjen, mund të thuhet se e gjitha zbret në ligjin e proporcionalitetit. Allahu i Plotfuqishëm na njofton se jeta në Parajsë (Xhenet) është e përjetshme dhe se gjerësia e Xhenetit është ajo e qiejve dhe e tokës, domethënë madhësia e gjithë universit (Alu Imran, 133). Për shumicën e studiuesve, kjo e fundit duhet kuptuar fjalë për fjalë. Megjithatë, disa besojnë se fjalët kur’anore "gjerësia e të cilit kapë qiejt dhe tokën" duhen marrë në mënyrë metaforike, në atë mënyrë që Parajsa është aq e gjerë sa gjëja më e mirë për të bërë është të krahasohet shtrirja e tij me shtrirjen e universit. Dhe duke qenë se madhësia e universit është e panjohur për njeriun, realisht, së bashku me pafundësinë e botës, gjerësia e Parajsës nënkuptohet po ashtu.

Deri më tani, njeriu është në gjendje të flasë vetëm për një pjesë të vogël të vrojtueshme të universit. Edhe kjo shprehet në miliarda vite dritë (një vit drite është rreth 9 trilion kilometra).

Sipas NASA-s, “universi është një vend i madh ose shumë shumë i madh. Askush nuk e di nëse është pafundësisht i madh, apo edhe nëse universi yni është i vetmi univers që ekziston. Dhe pjesë të tjera të universit, shumë larg, mund të jenë krejt të ndryshme nga universi më afër shtëpisë.”

Prandaj, pafundësia e kohës kërkon "pafundësinë virtuale" të hapësirës, ??e cila nga ana tjetër kërkon "pafundësinë" e çdo gjëje tjetër që lidhet me Parajsën.

Dy mënyrat e fundit të pafundësisë janë mjaft alegorike, duke theksuar përsosmërinë, intensitetin dhe madhësinë e Parajsës në kontrast me papërsosmërinë dhe vogëlsinë e kësaj jete të përkohshme të kësaj bote.

Rrjedhimisht, të pafundme do të jenë vargjet dhe varietetet e disponueshme edhe në Parajsë, për shkak të të cilave banorëve të saj nuk do të mbeten kurrë pa zgjedhje. Alternativat dhe përzgjedhjet do të jenë të pafundme, duke përjashtuar perspektivën e rutinave në kuptimin tokësor të konceptit.

Asgjë në Parajsë nuk do të jetë e përbashkët, e zakonshme apo mondane. Përkundrazi, gjithçka do të jetë gjithmonë e jashtëzakonshme, e lumtur dhe e patëmetë. Gjithçka do jetë emocionuese dhe origjinale. Nëse parimi "nuk ka asgjë të re nën diell" sundon këtë botë, e kundërta është e vërtetë në lidhje me botën tjetër.

Sipas një ajeti në Kur’an (El-Bekare, 25), sa herë që banorëve të Xhenetit u sigurohet një furnizim me fruta prej tij, ata do të thonë se u pajisën me të njëjtën gjë më parë.

Megjithatë, atyre do t'u thuhet se gjërat u janë dhënë atyre në ngjashmëri; që do të thotë, duke thënë se fruti është i njëjtë me atë që u është dhënë më parë – qoftë në këtë botë apo në Parajsë – është ajo që u duken njerëzve. Ngjyrat dhe format mund të jenë të njëjta, por shijet do të jenë gjithmonë të ndryshme.

Kjo është arsyeja pse është një deklaratë islame e besimit se asgjë në Xhenet nuk i ngjan asgjëje në jetën e kësaj bote, përveç emrit. Esencat janë krejtësisht të ndryshme.

Prandaj, meqenëse rutinat dhe përsëritjet monotone nuk ekzistojnë në Xhenet, kështu janë edhe mërzia, inati dhe lodhja. Për më tepër, duke qenë se jeta e Xhenetit është e vetmja jetë e vërtetë, dhe qëllimi, vlera dhe lumturia e saj janë qëllimi, vlera dhe lumturia e vetme e vërtetë, njerëzit e tij nuk do të lodhen kurrë - dhe nuk mund të lodhen kurrë nga e vërteta, realiteti përfundimtar dhe autenticiteti.

Allahu thotë se në Xhenet njerëzit do të kenë çfarëdo që t’u dëshirojë shpirti i tyre, çfarëdo që të kërkojnë (Fussilet, 31) dhe çdo gjë që u kënaq sytë (Ez-Zuhruf, 71), duke qëndruar aty përgjithmonë (El-Enbija', 102).

Allahu gjithashtu thotë se "asnjë njeri nuk e di se çfarë u është fshehur rehatisë së syve (në Xhenet) si shpërblim për atë që kanë bërë" (Es-Sexhde, 17).

Pejgamberi Muhamed a.s. shtoi më tej se në Xhenet ka begati që asnjë sy nuk i ka parë, asnjë vesh nuk i ka dëgjuar dhe asnjë zemër (mendje) e njeriut nuk i ka kuptuar ndonjëherë (Sahih ‘ul-Buhari).

Në të njëjtën mënyrë, Pejgamberi a.s. tha se në Xhenet njeriut do t'i jepet forca e njëqind burrave për të shijuar kënaqësitë e dhëna (Xhami' ‘ut-Tirmidhi), dhe lartësia e tij do të jetë gjashtëdhjetë kubit (rreth 30 metra). (Sahih ‘ul-Buhari).

Është e qartë se banorët e Xhenetit do të përgatiten për shtëpinë e tyre të përjetshme. Ata do të kenë atë që duhet për të përfituar sa më shumë nga ajo që u paraqitet. Nuk do të ketë asnjë mospërputhje të asnjë lloji apo shkalle. Pafundësia është fjala për Parajsën dhe gjithçka që lidhet me të.

Banorët e Xhenetit janë të destinuar për Xhenet. Ato janë krijuar për njëri-tjetrin. Pasi të bashkohen, rendi i synuar i gjërave, kuptimeve dhe përvojave vendoset kështu një herë e përgjithmonë. Një person zbulon dhe e gjen veten në Parajsë. Ai është vetvetja vetëm kur pranohet në të.

Në Xhenet, njerëzit do të deklarojnë me gëzim: “Është Ai që me dhuntinë e Tij na dhuroi një banesë të përhershme, ku nuk do të përjetojmë asnjë vështirësi dhe asnjë lodhje”, (Fatir, 35); “Askush në Xhenet nuk do të dëshirojë kurrë ndonjë transferim prej tij, apo ndonjë ndryshim në të.” (El-Kehf, 108).

Vetëm në Xhenet njeriu ndihet si në shtëpinë e tij. Parajsa si vendbanimi i paqes (lumturia dhe gëzimi suprem) është ajo për të cilën një person ka dëshiruar ndonjëherë, me vetëdije ose ndryshe.

Parajsa, pra, është njëherësh shembulli dhe fundi i të gjitha përmallimeve dhe dëshirave. I jep kuptim jetës dhe betejave të saj të përhershme. Jeta e një personi në Parajsë bëhet një mishërim i patëmetë dhe i përmbushjes.

Në fund të fundit, çfarë të presësh tjetër nga një jetë në afërsi me Allahun e Plotfuqishëm dhe nga një jetë që është konceptuar dhe krijuar ekskluzivisht për qëllimet e kënaqësisë dhe kënaqësisë qiellore nga Ai që është i Gjithëfuqishmi, i Madhërishmi, Më Bujari, Më i Dashuri dhe Burimi i Gjithë Mirësisë.

Çfarë të presësh tjetër, për më tepër, nga Ai që është i Bukur dhe që do dhe është burimi i gjithë bukurisë, dhe që është i përsosur dhe i pastër dhe që do dhe është burimi i çdo përsosmërie dhe pastërtie.

Përktheu[1]:

N. Ibrahimi