
Ligji i Sheriatit është një term që shpesh shkakton frikë në Amerikë. Ekziston frika se ligji i Sheriatit po hyn në qeverinë amerikane dhe përfundimisht do të anulojë vetë kushtetutën. Islami, Sheriati dhe muslimanët shpesh shihen si armiq të lirisë, veçanërisht të fjalës së lirë. Nga ana tjetër, vendet perëndimore kuptohet se janë të përkushtuara ndaj fjalës së lirë.
Disa shtete kanë kërkuar të ndalojnë plotësisht ligjin e Sheriatit dhe disa politikanë kanë sugjeruar që muslimanët të kenë sugjeruar që muslimanët të pyeten nëse ata mbështesin ligjin e Sheriatit përpara se të hyjnë në vend ose të marrin pjesë në qeveri. Në vitin 2015, kandidati presidencial Ben Carson u pyet nëse Bibla ka autoritet mbi kushtetutën. Përgjigja e tij ishte se duhet të jeni më specifik, sepse disa vargje në Bibël mund të anulojnë disa pjesë të kushtetutës.[1]
Kjo deklaratë kaloi relativisht pa vëmendje dhe Ben Carson nuk u përball me asnjë reagim për një deklaratë të tillë.
Imagjinoni për një minutë nëse një muslimani do t'i bëhej një pyetje e ngjashme. Ata nuk do të kishin luksin as të mendonin për përgjigjen ose të përpiqeshin të shpjegonin pikëpamjen e tyre. Fakti që nuk pati asnjë zemërim publik të ngjashëm me frikën që ekziston për ligjin e Sheriatit që "zvarritet" në qeverinë amerikane është një tregues se muslimanët nuk kanë të njëjtën liri për të shprehur pikëpamjet e tyre si të tjerët. Nëse një i krishterë si Ben Carson thotë se feja e tij mund të ketë përparësi mbi kushtetutën, ai mund të dëgjohet pa asnjë pasojë dhe madje të kandidojë për postin më të lartë në vend. Nëse një musliman do të bënte një deklaratë të ngjashme në lidhje me Kur'anin ose Sheriatin, ata konsiderohen një kërcënim sigurie, joamerikan dhe kryejnë vetëvrasje politike.
Thjesht sepse disa muslimanë, të krishterë ose hebrenj mund ta konsiderojnë ligjin e tyre fetar më të madh se kushtetuta, nuk do të thotë vërtet shumë sepse ligji i vendit e ndalon në mënyrë eksplicite që kjo të ndodhë ndonjëherë. Problemi është se nëse një musliman bën një deklaratë të tillë, ai shihet si një kërcënim për sigurinë dhe i bëhet presion për të mos shprehur pikëpamjet e tyre, dhe si rrjedhim hipokrizia e lirisë së fjalës. Nëse një adoleshent amerikan i bardhë jomusliman ka rezerva të forta për qeverinë, ai nuk konsiderohet kërcënim dhe shihet si një fazë që ata po kalojnë. Megjithatë, nëse një i ri musliman ka pikëpamje të ngjashme, ata konsiderohen si në prag të radikalizimit, konsiderohen kërcënim për sigurinë dhe penalizohen.
Kohët e fundit ka pasur projektligjin 720 të Senatit, i cili është Akti Anti-Bojkot i Izraelit.[2] Ky projektligj e bën bojkotimin e Izraelit një krim të dënueshëm me gjoba të larta ose me burg. Ky projektligj ka mbështetje dypartiake nga njerëz me orientime të ndryshme politike si Ted Cruz dhe Chuck Schumer. Nëse një kompani nuk bën biznes me Izraelin sepse nuk ka nevojë, nuk përballet me pasoja. Do të ishte e paligjshme vetëm nëse mungesa e biznesit me Izraelin ishte e motivuar politikisht. Me fjalë të tjera, projektligji penalizon njerëzit për bindjet e tyre politike. Kjo jo vetëm që bie ndesh me lirinë e fjalës dhe lirinë e bojkotit, por është edhe antikushtetuese.
Në rastin e karikaturave daneze të Pejgamberit Muhamed s.a.s., ato dyshohet se janë bërë për të "mbrojtur lirinë e fjalës". Gazetat evropiane që botuan karikaturat lavdëronin guximin e tyre në mbrojtje të lirisë së fjalës. Megjithatë, komuniteti musliman është tashmë një pakicë e dobët në botën perëndimore. Në veprën e saj “Mbi çështjen myslimane” (On the Muslim Question. Princeton University Press, 2013), Anne Norton vëren se fyerja e një feje të pakicës është një provë e dobët si për lirinë e fjalës ashtu edhe për guximin civil. Një kundërshtim i opinionit të shumicës do të ishte më i përshtatshëm. Një mbrojtje më e përshtatshme e lirisë së fjalës do të ishte nëse këto gazeta do të mbronin të drejtën e muslimanëve për të thirrur publikisht për lutje ose për të veshur hixhabin pa ngacmim.[3]
Muslimanët gjithashtu nuk kanë të drejtë të heshtin. Liria e fjalës nuk garanton vetëm që njerëzit të flasin atë që duan, por edhe kur duan. Kur një musliman kryen një akt dhune, të gjithë muslimanët pritet ta dënojnë aktin. Nëse për çfarëdo arsye nuk e bëjnë, atëherë nënkuptohet se ata pajtohen me aktin. Muslimanët janë të detyruar të përdorin shkrime që të tjerët do të donin t'i dëgjonin. Ekziston një kërkesë e vazhdueshme që muslimanët të dënojnë aktet e dhunës, të asimilojnë ose të braktisin pjesë të fesë së tyre.
Bazuar në shembujt e mësipërm, nocioni se Perëndimi është kampion i fjalës së lirë është shumë i diskutueshëm. Përkundrazi, ajo që shpesh nënkupton "liria e fjalës" është "liria për të fyer" veçanërisht nëse është ajo që Islami dhe muslimanët e nderojnë.
Përktheu[4]:
N. Ibrahimi
[1] Shiko: https://www.youtube.com/watch?v=AyszoO0ubrA.
[2] Shiko: https://www.congress.gov/bill/115th-congress/senate-bill/720.
[3] Shiko: Norton, Anne. On The Muslim Question (Princeton, NJ: Princeton University Press, 2013) 35.
[4] Burimi i përkthimit: The Hypocrisy of Freedom of Speech, në: https://www.whyislam.org/submission/believe/the-hypocrisy-of-freedom-of-speech/.