Zeri Islam

Ubrzo se doznalo – po nekim autorima i prebrzo – da je te napade izvršila organizacija koja se bori protiv americkog uticaja u svijetu opcenito a u islamskom i u arapskom svijetu posebno, a koja se naziva El-Kaida. Ti dogadaji od 11. septembra 2001. (napadi na simbole americke ekonomske i vojne moci -Svjetski trgovinski centar i Pentagon) ostace zapamceni kao dogadaji koji su itekako uticali na sveukupna svjetska dešavanja. Nakon ovih dogadaja svjedoci smo zloupotrebe istih u svrhu pravdanja agresije na vjeru, dostojanstvo, obraz i ostale vrijednosti muslimana na svim svjetskim meridijanima. Biti musliman danas na Zapadu je veliki teret jer svugdje na Zapadu muslimani su pod lupom da samo zbog toga što su muslimani budu „posebno“ tretirani, štaviše i u velikoj opasnosti da budu proglašeni teroristama ili pripadnicima El-Kaide. Rat protiv terorizma uzima svoj danak medu nevinim muslimanima u Afganistanu i Iraku. Ujedno, rat protiv terorizma su mnogi iskoristili da bi svjetsku javnost zavarali i novonastalu situaciju iskoristili za svoje lokalne politicke ciljeve.

Tako se dešava da se rat protiv terorizma višenamjenski zloupotrebljava. Mnogi pokušaji muslimana današnjice u svijetu da se oslobode od kolonizacije i modernih oblika ropstva, nakon 11. septembra 2001. a u okviru „antiteroristicke histerije“ proglašavaju se islamskim terorizmom. Takoder i bilo kakav odgovor muslimana na državni teror (terorizam) doživljava istu sudbinu tj. proglašava se islamskim terorizmom. Mnogo je primjera u svijetu koji potkrepljuju ovu konstataciju, a najocitiji su u slucajevima Izraela i Palestine te Rusije i Cecenije.

Rat protiv terorizma se takoder obilato koristi kao opravdanje za genocid pa tako dojucerašnji dželati svoje žrtve proglašavaju teroristima i na taj nacin pokušavaju opravdati svu strahotu genocida i etnickog cišcenja koje su nad njima pocinili.

Ono što me motiviralo da za svoj diplomski rad uzmem upravo ovu temu jeste cinjenica da sam i sam žrtva etnickog cišcenja i genocida ucinjenog nad muslimanima srebrenicke enklave jula 1995. godine. Taj zlocin je planiran i pocinjen od strane kako vojnih i policijskih struktura Republike Srpske tako i vojnih i policijskih struktura Vojske Jugoslavije i Republike Srbije, a izdašno potpomognutih od strane srpskih orijentalista i intelektualaca okupljenih oko Srpske akademije nauka i umjetnosti i sveštenstva Srpske pravoslavne crkve. Glavni izvori za ovaj rad su mi bila publicisticka djela objavljena na vebsajtu Vlade Republike Srpske Islamski teroristi u BiH i Islamski fundamentalisti-bosanski model koji su važni i bitni s obzirom na to gdje su objavljeni te djelo Zorana Petrovica – Pirocanca, Al-Qaida – Usama bin Laden i „Zelena kominterna“ protiv judeo-hrišcanske civilizacije, te djelo Miroslava Lazanskog, Bin Laden protiv Amerike.

Kao dodatnu gradu za ovaj rad koristio sam knjige: Darko Tanaskovic, Islam i mi; Miroljub Jevtic, Sve naše zablude; Milutin Milovanovic, Kako sam vodio medijski rat; Milorad Tomanic, Srpska crkva u ratu i ratovi u njoj; Nusret Cencar i Enes Karic, Islamski fundamentalizam – šta je to?, i mnoge druge clanke i vijesti.





II METODOLOŠKI PRISTUP



1. Predmet istraživanja Ovim istraživanjem ima se namjera makar djelomicno utvrditi nacin na koji srpski publicisti i intelektualci povezuju Bošnjake (kako u toku agresije na Bosnu i Hercegovinu tako i u postratnom periodu) i Osamu bin Ladena i teroristicku mrežu El-Kaida. Kažem djelomicno jer je ova tema jako aktuelna i veoma dinamicna i svaki dan se može cuti nešto novo na ovu temu. Jedan od najsvježijih primjera je iznošenje tvrdnji (naravno neargumentovanih) direktora policije Republike Srpske Dragomira Andana 10. maja 2005. godine da je teroristicki napad na vozove u Španiji pripremljen u Bosni i Hercegovini i da su upaljaci u eksplozivnim napravama pravljeni u BiH (nakon kojih se morao izvinjavati komesaru EUPM- a Kevinu Kartiju).



2. Dosadašnji radovi Na žalost kod nas je jako malo djela, publikacija i uopšte tekstova na ovu temu, samo je publicista Fatmir Alispahic na nekoliko web-sajtova pisao i objavio tekstove na navedenu temu. Jedino opširnije djelo koje djelimicno zahvata spomenutu temu, je djelo akademika Muhameda Filipovica nespretnog naslova Islam i teror,1[1] napisano u povodu 11. septembra, a i ono je obuhvata na svjetskoj razini, tumaceci odnos islama i terora. Fahira Fejzic-Cengic dotice se, takoder, ove teme u svom tekstu „Medijska globalizacija svijeta i Bosna i Hercegovina“[2]2 i o njoj raspravlja sa pozicije novinarstva u kome nakon 11. septembra dolazi do zaokreta u samom nacinu informisanja, odnosno dolazi do odustajanja od novinarskog etosa i profesionalnosti, gdje su razni subjekti na prostoru Bosne i Hercegovine iskoristili termine „terorizam“ i „islam“ za „bojenje“ vlastitog politickog ambijenta shodno svojim potrebama, a dakako bez trunke profesionalne odgovornosti i objektivnosti.



3. Cilj istraživanja Ovaj rad ima za cilj da prezentira na koji nacin i kako srpski intelektualci, publicisti, novinari, generali i aktualna vlast koriste upravo rat protiv terorizma da bi obmanuli svjetsku javnost i uvjerili je u opravdanost genocida i etnickog cišcenja nad Bošnjacima te ukazali na naivnost Zapada kako u odnosima sa islamskim svijetom tako i na naivnost u njihovom odnosu spram Bošnjaka u proteklom ratu. Ujedno, cilj nam je vidjeti na koji nacin srpski intelektualci (politicari, orijentalisti, crkveni kler itd.) preuzimaju „najmoderniji termin“ – islamski terorizam – kako bi nastavili napade na Bošnjake, nakon iscrpne upotrebe termina „panislamizam“ i „islamski fundamentalizam“. Cilj ovog rada nije da pojedinacno demantira sve njihove navode, to bi svakako prevazilazilo okvire ovog skromnog rada, ali cu pokušati ukazati na odredene nesuglasice i ocite kontradiktornosti kako u radovima pojedinih autora tako i na kontradiktornosti medu radovima razlicitih autora.







III SRPSKI ANTIISLAMIZAM: POVJESNI PRESJEK



U svojoj savremenoj historiji bosanskohercegovacki muslimani bili su pod surovim brutalnim udarom srpskog nacionalizma poduprijetog ideologijom stvaranja „Velike Srbije“ te su u pokušaju ostvarenja tog svesrpskog plana Bošnjaci platili itekako visoku cijenu. Ono što ovdje želimo napomenuti jeste da se taj rat nije spontano desio i da je on dugo pripreman u srpskim nacionalistickim kuhinjama gdje su muslimani predstavljani kao neprijateljski, inferiorni, strani itd. Ovo identificiranje muslimana kao neprijateljskih, stranih, retrogradnih, abnormalnih, inferiornih itd. intenzivirano je krajem osamdesetih godina 20. stoljeca, mada ono ima svoj povijesni komtinuum.

Vec sa dolaskom islama na prostore Balkana, pravoslavci, katolici, jevreji i drugi koji bi primili islam bi bivali od svojih dojucerašnjih istovjeraca nazivani izdajnicima ili pogrdno poturicama, a posebno sredinom i krajem XIX vijeka kada Osmanska država slabi i kada se na prostorima Balkana javljaju razni nacionalni pokreti za oslobodenje od dominacije osmanske vlasti.

U novijoj historiji optuživanje muslimana pocinje odmah po završetku Drugog svjetskog rata sa pojavom mladomuslimanstva. Bitno je napomenuti da srpska inteligencija rado povezuje i Aliju Izetbegovica sa ovim pokretom te tako tvrde da je on za vrijeme Drugog svjetskog rata vodio organizaciju El-Hidaja odnosno njen ogranak „Mladi muslimani“, te da je bio jedan od osnivaca 13 Wafen SS divizije, poznatije kao „Handžar divizija“ te da je osuden od strane Vrhovnog Vojnog Suda Jugoslavije na pet godina zatvora zbog „mnogih teških, podlih zlocina protiv srpskog naroda i tadašnje države.“[3]3 Pokušaj povezivanja Alije Izetbegovica sa osnivanjem 13 SS Wafen divizije, koja je „pustošila kroz Balkan, unutrašnjost Grcke i grckih ostrva – satiruci Sefarde (Jevreje)“ je pokušaj stvaranja imidža Srba kao žrtve i Srba kao antifašista te da se Srbi predstave jedinim prijateljima Jevrejima medu narodima bivše Jugoslavije.[4]4

Panislamizam je šezdesetih godina prošlog stoljeca postao sljedeca terminološka odrednica svakog politickog, vjerskog ili kulturnog budenja u muslimanskom društvu. Prema Rjecniku stranih rijeci (Anic, Klaic, Domovic) pojam panislamizam se definiše kao „politicko-religiozni pokret kojemu je svrha združivanje svih muslimana, osobito ujedinjenje sunija i šiija, radi ojacanja i širenja islama i radi obrane od svega što je upereno na slabljenje islamskih država.“

Panislamizam je bio reakcija muslimanskog svijeta na kolonijalizaciju i bio je to jedan u nizu pokušaja emancipacije tj. težnja za stvaranje jedne velike muslimanske države, slicne velikim kršcanskim zapadnim državama.[5]5 Pojavio se u drugoj polovini 19. stoljeca kao program borbe protiv kolonijalnih sila.

Dok je u postratnom periodu druge nacije u BiH (pa i na širim prostorima) bilo moguce izložiti kritici zbog nacionalizma, u ono vrijeme nacionalno eopredjeljenim bosanskohercegovackim muslimanima ovakvo kriticko imanovanje bilo bi sasvim neprimjereno, te je ne baš sretno riješenje nadeno u panislamizmu.[6]6 Iako kao program davno prevaziden i u islamskom svijetu a znacajan odjek je jedino imao medu Bošnjacima prije Prvog svjetskog rata koji su u njemu vidjeli i jedan vid otpora protiv austrougarske administracije[7]7, srpska intelektualna elita ovaj termin nije do kraja istrošila te ga i dan danas rado koristi kako bi „upozorila“ svjetsku (zapadno-kršcansku) i svoju domacu javnost na „najnoviju“ opasnost širenja islama, osvajanja Evrope i razorenje zapadne civilizacije u cjelini i tako ukazala na svoju casnu misiju zaštitnika u korist šireg dijela svijeta. Krajem osamdesetih i pocetkom devedesetih godina XX stoljeca je intenzivirano korištenje ovog termina a posebno od strane srpskih orijentalista u svrhu animiranja srpske javnosti a u smislu krajnje osude i demoniziranja bošnjackog nacionalnog korpusa. Tako je po njima krajem 1980-ih „zapoceta (re)islamizacija jugoslovenskih Muslimana u skladu sa svetskim panislamistickim projektom islamskog preporoda, ciji je bosanski politicki manifest Islamska deklaracija Alije Izetbegovica te joj je nemoguce odgovoriti borbenim budenjem pravoslavne saborne solidarnosti, jer njoj (tj. njima -pravoslavcima) krstaški elan nikada nije bio jaca strana“.[8]8

Rado se citira i tumaci Gadafijev prijedlog o ujedinjenju Bosne i Hercegovine sa Saveznom Republikom Jugoslavijom (razumijevan u skladu sa njegovim tj. Gadafijevim panislamizmom) što bi, prema „mudrom Gadafijevom planu“, „muslimane Bosne i Hercegovine i Kosmeta, racunajuci i raške i crnogorske (sandžacke) muslimane“ dovelo u poziciju da cine veliki dio u ukupnom broju stanovnika te bi zahvaljujuci svom visokom natalitetu veoma brzo i SRJ mogla da bude – muslimanska.“9[9]

Islamski fundamentalizam je sljedeci „termin“ koji je fabriciran pocetkom osamdesetih godina prošlog stoljeca da bi se optužila „ona gledišta koja su na bilo koji nacin naglašavala probleme islama, islamske zajednice ili muslimana u vjerskom, a potom i u nacionalnom pogledu, pokušaje artikulacije i izražavanja tih problema i osobito za svako interesovanje Muslimana i muslimana o problemima ostalih muslimana u svijetu.“10[10]

Bitno je napomenuti da se u iskustvu apadnoevropskog filozofskog i sociološkog mišljenja, koje je ovaj termin i uspostavilo, pod fundamentalizmom podrazumijeva ponovno utvrdivanje pretpostavljene religijske tradicije u kondenziranoj, precišcenoj ili cak reduciranoj formi. Osim redukcije tradicije fundamentalizam u isto vrijeme predstavlja i pooštravanje i precjenjivanje njenih kriterija kao odgovor na izazove suvremenosti koju žestoko odbacuje.11[11]

Zahtjev za restauraciju islamskog društva na iskustvima vjere prve generacije muslimana engleski (sic!) orijentalista H.A.R. Gibb naziva „islamski fundamentalizam“12[12]

Termin „islamski fundamentalizam“ se osamdesetih i pocetkom devedesetih godina u jugoslovenskoj publicistici i orijentalistici vrlo konfuzno upotrebljavao. Ovaj termin primjenjuje se u ideološkoj i politickoj borbi protiv odredenih pojava medu muslimanima.

„Islamski fundamentalizam je okarakteriziran kao gledište po kojemu islam treba da pobijedi u cijelome svijetu, što podrazumjeva islamizaciju svih ljudi u svijetu. Sredstvo borbe za taj cilj je sveti rat džihad, a putevi su izolacija muslimana, strogo pridržavanje propisa vjere i agresija.“13[13] „Rat protiv „davolskog“ domaceg i stranog neprijatelja je jedinstvena poruka citavog Džihada koji je imao samo jedno znacenje: vojnu akciju ciji je cilj širenje islamskog carstva ali i zaštita njegovih granica od nevjernika koji posežu za njim.“14[14]

Nakon 11. septembra se ovom terminu džihada od strane srpske intelektualne elite pokušava dati jedna nova dimenzija a to je da se radi o svjetskom ratu te da on u islamu znaci požrtvovano opštenarodno, vjersko angažovanje na planu isticanja i širenja muhamedanstva, a kao metod se ukljucuje i nasilje.[15]15 Kao što smo vidjeli, sa džihadom kao sredstvom„ povampireni islamski fundamentalizam nastoji da citav islamski svet pretvori u jedinstvenu islamsku državu, sa Kur’nom kao ustavom, koja bi bila izazivacki nastrojena prema celom covjecanstvu.“[16]16 tvrdi dr. Miroljub Jevtic u svom djelu Sve naše zablude.

Sa ovom idejom i ovakvim shvatanjem fundamentalizma dolazi se u poziciju da se shvatanje i razumijevanje fundamentalizma znacajno proširuje te je postepeno islamski fundamentalizam u tom smislu proširen do znacenja koje obuhvata gotovo svaku manifestaciju koja ne samo u izrazu, vec u korijenu ima neki trag islamskog identiteta. Tako se „pojave kao što su manifestacije islamskog nacina života, vjerske pouke, nošenja odjece prema vjerskim zakonima, izražavanja bilo kakvih simpatija i interesovanja za stanje i borbu muslimana u svijetu za slobodu i napredak, studij islamskih znanosti u svijetu i kod nas, uvjerenje da je islam imao uticaj na formiranje muslimanskog naroda ili da predstavlja dio kulturnog nasljeda jednog naroda itd. smatrani su i tretirani kao islamski fundamentalizam i muslimanski odnosno albanski nacionalizam.“17[17] Razumjevan na ovaj nacin, pod udar islamskog fundamentalizma dolazi „gotovo sve mislece u muslimanskom narodu, a vjera i vjerski službenici su denuncirani da širenjem nacela vjere i stavom da vjernici treba da uvažavaju nacela vjere, zapravo šire islamski fundamentalizam.“18[18] Ovakvo shvatanje pojma islamski fundamentalizam i širenje pojava koje se obuhvataju ovim terminom „doveo je logicno do ispražnjavanja njegovog znacenja a time i smisla. Taj pojam, a time i sama rijec, postali su sinonimi za islam ili za nacionalni muslimanski identitet, jer su primjenjivani i obuhvatali i po vrsti i po porijeklu i po znacenju tako razlicite pojave, medu kojima je identicno bilo jedino to da imaju neke ma kako udaljene veze sa islamom.“19[19] Jedan od apsurda ovakvog shvatanja, razumijevanja i tumacenja ovog termina jeste „da su i muslimanski komunisticki lideri u Bosni i Hercegovini proglašavani islamskim fundamentalistima.20[20]

Srpski propagatori nisu stali samo na terminima mladomuslimanstva, panislamizma i islamskog fundamentalizma nego su se neumorno trudili da „diferenciraju i izoliraju muslimansku zajednicu, ustanovljavanjem i naglašavanjem kulturnih obilježja koja se fokusiraju na islamu i muslimanima kao egzoticnim – naravno, na negativan nacin – i napadnim, te automatski inferiornim i cak abnormalnim.“21[21] Cinili su to da bi osudili muslimane i ukazali na „razlicitosti“, izoblicavajuci i islam i ciljeve muslimanske zajednice.

Time su stvorili jedan tip neprijateljskog islama i muslimanski stereotip koji se dao oblikovati tako da bi se muslimane izoliralo i napalo! Cak šta više „casopis Vojske Savezne Republike Jugoslavije tražio je od profesora Darka Tanaskovica – eksperta za islamske studije na Beogradskom univerzitetu, koga od države kontrolirani beogradski dnevnik Politika naziva „naš vodeci islamolog“, -da za njegove citaoce posebno analizira razliku izmedu „njih“ i „nas“, muslimana i kršcana.[22]22 Kao rezultat ovakve propagande, stvorene su predodžbe uvrnutog, nesvakidašnjeg, opasnog, stranog „muslimana“ posredstvom kojeg su srpski orijentalisti mobilizirali podršku medu svojim slušateljstvom.

Tako su muslimane smatrali kao tudine, strance i islam kao ostatak prošlosti i nešto što je nazadno, islam kao nasilnicki u svojoj osnovi, muslimane kao izdajice i egzistencijalnu prijetnju svemu itd.

Izvanredan primjer kako se srpskom narodu servirala laž o islamskom fundamentalizmu i „opasnosti“ koja prijeti od njega jeste tekst „Na redu je Srbija“ objavljen u novinama Politikin svet, 14. maja 1991. god. gdje autor tvrdi da lideri SDA, a narocito Sulejman Ugljanin, isticu da je sa podrucja Raške protjerano više stotina hiljada ljudi u Tursku (što autor ne negira) koji bi se po njima trebali vratiti tamo odakle poticu i da bi oni u tom smislu trebali naseliti takozvanu užu tj. srednju Srbiju i tu autor upozorava da je to plan za okupaciju Srbije. Navodno se po Raškoj oblasti dijelio letak sa slicnim sadržajem u kom je stajalo, prema Jevticevim navodima, da je Parlament Bosne i Hercegovine odlucio dana 15. 09. 1991. godine izglasati Program doseljavanja Bošnjaka iz Turske kojih je tamo navodno 4 miliona. U gore navedenom „Programu“ prema Jevticu stoji da Bosna i Hercegovina mora izdvojiti znatna sredstva, kako bi se ova akcija mogla realizovati.

Pošto je autor ovog teksta bio jako dobro upoznat sa tadašnjim stanjem u Bosni i Hercegovini tj. da je, kako kaže, „naša centralna republika bez novca“ sugerira da je upravo diplomatska aktivnost Alije Izetbegovica i njegovih sljedbenika koji hodocaste po islamskom svijetu, vezana za prikupljanje novca za realizaciju ove namjere? Naravno – ovaj program – tvrdi autor, išao bi etapno, tako da bi svake godine dolazilo po 400. 000 ljudi, i ne bi se odnosio samo za Bosnu i Hercegovinu, vec tvrdi autor da tu postoji plan za turcizaciju Srbije. „Zbog ogromnog broja ljudi, jedan dio ce biti doseljen u Šumadiju i Sandžak“ – stoji u clanu tri Programa – tvrdi Jevtic.

„No, mnogo je važnija cinjenica da neke ideje, koje su poslužile ili kao potpora za ovaj pamflet ili su ga direktno inspirisale, jesu i dio zvanicne politike SDA i to narocito njenog ogranka za Srbiju“ tvrdi autor u zakljucku ovog teksta.23[23]

Ovaj tekst jasno ukazuje kojim metodama i kakvim sve lažima su srpski nacionalisti, intelektualci i orijentalisti nastojali animirati domacu (tj. srpsku) javnost kako bi ukazali na opasnost od islamskog fundamentalizma, islama i muslimana i kako su tu istu javnost pokrenuli da na kraju XX vijeka pocine stravicne zlocine genocida i etnickog cišcenja Bošnjacima samo zbog toga što su „drugaciji“. Inace, laž se Srbima pokazala kao najjace oružje i najbolji saveznik kroz njihovu historiju, pa i sam Dobrica Cosic, književnik i nekadašnji predsjednik krnje Jugoslavije je izjavio da je laž spasila Srbe i pomogla im više nego njihovo herojstvo. Poznata je i njegova izreka: “Laganje je oblik našeg patriotizma i naše urodene inteligencije. Mi lažemo na kreativan, maštovit i dosetljiv nacin.“24[24]

Analizirani tekstovi su puni upravo ovih „kreativnih, maštovitih i dosetljivih“ laži od kojih su neke uistinu gnusne i samo pokazuju koliko nisko se spuštaju i koliko podli mogu da budu srpski intelektualci. Jedna od njih jesu navodi o Oricevoj miliciji kao o grupi islamista, koja se spominje zbog moguce povezanosti sa terorizmom. U pojašnjenju o kakvoj grupi islamista je rijec stoji: „Oriceva milicija-radila do sredine 2001. god. pod komandom Nasera Orica, osumnjicenog za ratne zlocine u Srebrenici. Oriceva milicija je bazirana u Tuzli i sastavljena

od onih muslimana koji se smatraju nestalim u Srebrenici. Danas svi oni imaju lažne identitete (podvukao N.O.).“25[25]

No danas je nepobitna cinjenica da im je spomenute „lažne identitete“ dalo upravo politicko i vojno rukovodstvo Republike Srpske, u mnogobrojnim sekundarnim grobnicama razbacanim i skrivanim širom istocne Bosne.

Sljedeci primjer ovih „kreativnih i maštovitih“ laži jeste recenica u publikaciji Dokaz— fakta Vlade Republike Srpske, tekst „Egzodus Srba iz zapadno-krajiških opština 1991-1996.“

Gdje se kaže: “Bosna i Hercegovina su geografsko-istorijski pojam za dva centralna jugoslovenska prostora, koja nikad nisu bila samostalne države sa karakteristikama državnosti. To su uvijek bili dijelovi neke države ili prostor unutar neke države (podvukao N.O.).“26[26] Uistinu nevjerovatan naucan pristup historiji. I ujedno strašan pokušaj lažiranja naucnih fakata iz centara srpskih nacionalistickih propagatora.





IV BOŠNJACI I ISLAMSKI TERORIZAM



Nedugo nakon što su slike dešavanja u Njujorku i Vašingtonu 11. septembra 2001. obišle svijet, Mira Markovic, supruga haškog optuženika Slobodana Miloševica je poslala pismo presjedniku Sjedinjenih Americkih Država Džordžu Bušu Mladem, dakako nakon što je jedina svjetska super-sila objavila pocetak rata protiv terorizma, u kome je istaknula da se njen suprug u Bosni borio protiv islamskih terorista te da je nepravedno zatvoren u Hagu i tražila je da ga predsjednik Buš pusti na slobodu27[27]. Ovo pismo je, na neki nacin, dalo novi podstrek politicarima i intelektualcima Republike Srpske i Srbije u odbrani Republike Srpske kao produkta etnickog cišcenja, genocida i agresije na Bosnu i Hercegovinu. Napadi na New York i Washington kreatorima srpske propagande su dobrodošli da, preneseno na naš domaci bosansko-hercegovacki teren, upravo „ratom protiv terorizma“ stvore neku vrstu protuteže za sva ona zlodjela genocida i etnickog cišcenja koja su oni pocinili Bošnjacima, i tako skrenu pažnju svjetske i evropske javnosti od rezultata proisteklih iz genocida (nebrojene sekundarne masovne grobnice) i stalnih opstrukcija kojima Bosnu i Hercegovinu pokušavaju što više udaljiti od Evrope. Ujedno im je to dalo priliku da na casni otpor bošnjackog naroda na agresiju Srbije i Crne Gore na Bosnu i Hercegovinu bace mrlju islamskog terorizma. Kako piše Fatmir Alispahic „napad na Ameriku je došao k’o kec na desetku za ambicije da se s&h agresija na BiH preimenuje u gradanski rat, a da se Bošnjacima konacno oduzme kapital žrtve genocida.28[28]

Na osnovu objavljenih djela, tekstova uvidamo da se nakon 11. septembra krenulo u organizovanu i sinhronizovanu akciju optuživanja i proglašavanja Bošnjaka islamskim teroristima koji kao takvi predstavljaju opasnost za svjetski mir. Pored Biroa za odnose sa tribunalom u Hagu koji djeluje pri Vladi Republike Srpske ovoj akciji su se pridružili brojni novinari i publiciste kako u Republici Srpskoj tako i u Srbiji. U pokušajima da se agresija preimenuje u gradanski rat, a etnicko cišcenje i genocid borbom protiv islamskog terorizma, Srbi Bošnjake prozivaju islamskim teroristima i najcešce povezuju sa islamskim terorizmom preko:

1. Alije Izetbegovica kao ideologa i pomagaca El-Kaide;

2. islamskih boraca – mudžahedina;

3. humanitarnih organizacija;



1. Alija Izetbegovic kao ideolog i pomagac El-Kaide



U ovom odjeljku cemo ukazati na koji nacin se prvi predsjednik Predsjedništva Bosne i Hercegovine, rahmetli Alija Izetbegovic, povezuje sa El-Kaidom.

U nastojanjima da se Alija Izetbegovic svrsta u redove islamskih terorista, srpski intelektualci napominju da je Alija Izetbegovic autor Islamske deklaracije i da se tu radi „o tekstu koji predstavlja politicki program, a njegova poruka, smisao i sadržaj izražavaju namjeru da se u Bosni i Hercegovini stvori islamska država, što je izazvalo vjerski, etnicki i gradanski rat u BiH.“29[29] Uz svako spominjanje Islamske deklaracije rado se napominje da je to svoje djelo Alija Izetbegovic odrobijao zbog „verbalnog delikta“.30[30] Ali se i istice da je nakon odsluživanja kazne zbog pisanja ovog svog djela, nastavio svoj rad na sijanju i širenju etnicke, vjerske i rasne mržnje u Bosni i Hercegovini „gdje god je to bilo moguce.“31[31]

Vec smo napomenuli u poglavlju „Srpski aniislamizam – povijesni presjek“ Aliji Izetbegovicu se pripisuje da je kao pripadnik mladomuslimanskog pokreta u toku Drugog svjetskog rata bio osnivac „Handžar–divizije“. Istovremeno u kontekstu agresije na Bosnu i Hercegovinu i rata na Kosovu imputira mu se da je 1993. godine ponovo „aktivirao islamisticku vojnu formaciju iz Drugog svetskog rata, „Handžar“ diviziju, manje zbog rata u Bosni, a mnogo više zbog predstojeceg rata na Kosovu...“32[32]

Ove spomenuti aktivnosti su ocigledno važni za srpsku publicistiku, da sa njihove tacke gledišta, ukažu na fundamentalisticke korijene Alije Izetbegovica odnosno da ukažu da njegov angažman na polju širenja islamske ideje ima svoju historijsku pozadinu i na taj nacin umanje i diskredituju u ocima medunarodne javnosti velicinu njegove licnosti u odbrani Bosne i Hercegovine od agresije.

Nadalje agresija na Bosnu i Hercegovinu se uporno pokušava predstaviti kao gradanski, vjerski i etnicki sukob koji je izazvala bošnjacka strana u želji da formira islamsku državu u Bosni i Hercegovini, a Alija Izetbegovic se predstavlja kao glavni borac za islamski odnosno evropski hilafet. Zoran Petrovic – Pirocanac jedno citavo poglavlje u svojoj knjizi naslovljava upravo tako „Izetbegovic – bakljonoša evropskog kalifata“33.[33] Na ovaj nacin se rat u Bosni i Hercegovini želi predstaviti kao pokušaj stvaranja islamske Bosne i Hercegovine kao neke vrste mostobrana ili odskocne daske za daljnju islamizaciju Evrope, i na taj nacin predstaviti etnicko cišcenje i genocid kao odbranu Evrope od navale Islama što bi Srbima u ocima zapadno–hrišcanske civilizacije trebalo da donese oreol slave i viteštva umjesto etikete zlocinaca, pljackaša i ubica koju sada nose.

Kao pocetna faza u raelizaciji ideje tj. Bosne i Hercegovine kao islamske države, uzet je koncept Bosne i Hercegovine kao multietnicne i multikonfesionalne države, a kada se ostvari taj prvi dio prišlo bi se detaljnoj islamizaciji prostora Bosne i Hercegovine. Cak se navodi da Alija Izetbegovic u Bosni i Hercegovini ne želi cak ni bošnjacku naciju, vec samo i jedino islamsku Bosnu i Hercegovinu, ali na racun ostala dva naroda tj. Srba i Hrvata. Naime, napominje se da je Alija Izetbegovic u svojoj Islamskoj deklaraciji definisao „muslimansko

društvo kao „zajednicu sastavljenu od muslimana“, drugi se ne pominju vec se kaže: Islamsko društvo je organizovana zajednica vjernika“ te se prof. dr. Perko Vojinovic pita:“ Nikako nije jasno kako je Alija Izetbegovic mislio prisiliti Srbe da prihvate takvu „zajednicu vjernika“, ako ne pomocu džihada – „svetog rata“.34[34] Tako rukovodstvo Republike Srpske ima opravdanje zbog cega se u suštini bori protiv unitarne (gradanske) BiH. General – pukovnik Manojlo Milovanovic govoreci o položaju i ulozi Republike Srpske u savremenoj borbi protiv terorizma kaže: „Neopravdano je mišljenje da ce sadašnja „otkrica“ o postojanju i dejstvima islamskih terorista u muslimanskoj vojsci u toku i poslije minulog rata, znatno poboljšati pozicije Republike Srpske u ocima medunarodne zajednice... Druga i veca pozitivna stvar ove istine je u tome što je stanovništvo sva tri naroda u BiH shvatilo cilj rata koji su imali bosanski muslimani (rukovodstvo) i da boreci se protiv islamskog terorizma i stvaranja islamskog „mostobrana“ u BiH za širenje islama na zapad, drugi narodi ne mogu biti optuženi kao agresori. I na kraju pozitivno je i to što je RS dobila argumentovano pravo da se bori protiv unitarne (gradanske) BiH, što bi bilo samo „prelazni“ vremenski oblik za stvaranje islamske države u Evropi.“35[35]

Sve gore spomenuto je poslužilo samo kao osnova srpskim intelektualcima da rahmetli Aliju Izetbegovica još konkretnije povežu sa El-Kaidom. Tako su „medu uzorima najnovije generacije fundamentalista i egipatski profesor Hasana Al – Bana (1906/49), karizmaticni student teologije, Iranac Navah Safavi (1923/56), indijski muslimanski fundamentalista Mavdudi (1903/79), Egipcanin Said Kutb (1906/66), Ajatola Ruholah Homeini (1902/89), Sudanac dr Hasan Turabi (1932), Libanac Said Muhamad Husein Fadlala (1936) i na kraju Alija Izetbegovic (1927)“.36[36] Na kraju ovog pasusa Zoran Petrovic – Pirocanac kaže: „Svi njihovi teorijski pogledi na svet ugradeni su u krvave i nemilosrdne akcije Usame ben Ladena i njegove mreže boraca Islamskog Fronta.“37[37] Na ovaj nacin se, pored ostalih spomenutih, Alija Izetbegovic želi predstaviti kao ideolog El-Kaide tj. kao neko na koga se ugledalo prilikom formiranja i izgradnje El–Kaide.

Na drugom mjestu Zoran Petrovic govoreci o Usami bin Ladenu kaže: „Možda je nekim cudnim putevima Usama bio predodreden za takvu istorijsku misiju medu muslimanima, za poduhvate koji ce protiv hrišcanstva i jevrejstva okupiti u isti revolucionarni nevidljivi štab i mule iz iranskog svetog grada Koma, i saudijske islamske erudite, i Al-Turabija iz Sudana, doktora nauka sa univerziteta u Parizu, i polupismenog Mula Omara iz Avganistana, i Aliju Izetbegovica iz Bosne“38[38] povezujuci na taj nacin Aliju Izetbegovica, a i ostale legalne nosioce kako islamskog preporoda tako i otpora Zapadu u islamskom svijetu sa Osamom bin Ladenom.

Ocigledno je da se, u gore navedenom citatu, nakon predstavljanja Alije Izetbegovica kao okorjelog fundamentaliste, kao nosioca islamskog džihada u Evropi i borca za evropski hilafet, te nakon predstavljanja Alije Izetbegovica kao duhovnog lidera El-Kaide, od strane srpskih autora on polagano svrstava u „revolucionarni nevidljivi štab“ koji se bori protiv hrišcanstva i jevrejstva. Tako „kolektivni „mozak“ pan-muslimanske revolucije cine Usama i brojni islamski duhovnici i erudite – najveci živi teoreticari islamizma, poput Al-Turabija u Sudanu, Alije Izetbegovica u Bosni i Hercegovini, slepog šeika na americkoj robiji, Omara Abd-ul Rahmana, kvadriplegicara Šeika Jasina u Gazi, iranskog ajatolaha u Komu i saudijskih ucitalja vere u Meki i Medini, paštunskih mula u Pakistanu.“39[39]

Dakle, prema njihovom mišljenju, iz izloženog je vidljivo ne samo da je Alija Izetbegovic duhovni uzor osnivacima El-Kaide i da ima fundamentalisticku i panislamisticku prošlost nego da je on i dalje ostao aktivan i da je bio u samom vrhu organizatora svih akcija iza kojih stoji El-Kaida. Tako se navodi da je u duhu borbe za evropski hilafet „Osama bin Laden obrazovao formalnu vojnu alijansu sa bosanskim muslimanima tokom gradanskog rata u BiH (1992-1995.).“40[40] Govoreci o kaseti na kojoj su snimci muslimanske brigade „Al-Mudžahedin“ Zoran Petrovic govori da je to jedan od dokaza da „Izetbegovic i njegovo cvrsto jezgro iz SDA, pripadaju islamistickoj i globalnoj mreži Al-Qaide.“41[41] Prema njegovim navodima Usama bin Laden je idejni tvorac i glavni finansijer iste ove jedinice ciji pocasni komandant u toku rata je bio niko drugi do sam Alija Izetbegovic.

Njihove tvrdnje pored toga idu još i dalje da je Alija Izetbegovic pomagao Usami bin Ladenu i mreži El–Kaida, još za vrijeme rata u Bosni, da se vatra islama proširi na širi region, a to je prije svega podrazumijevalo Kosovu, a potom i Makedoniju, pa je El–Kaida vršila temeljite pripreme infiltracije svojih aktivnosti.42[42] Prema ovoj tezi, Alija Izetbegovic ne samo da je krivac za otpocinjanje „gradanskog“ rata u Bosni i Hercegovini nego snosi odgovornost i za izbijanje sukoba na Kosovu i u Makedoniji jer je aktivno pomagao infiltraciju El–Kaide na tim prostorima. Uporno se insistira, kada je u pitanju rat u Bosni i Hercegovini, da se tu radi o gradanskom, etnickom i vjerskom sukobu uzrokovanom i potpomognutom panislamizmom, islamskim fundamentalizmom i islamskim terorizmom, a sa druge strane sukob na Kosovu i u Makedoniji se promatra kroz prizmu albanskog separatizma, albanskog fundamentalizma i albanskog terorizma i sve zajedno se pokušava uporno povezati sa Usamom bin Ladenom i El–Kaidom.

Tako danas imamo poziciju da je kao jedan od glavnih stubova odbrane haškog optuženika Slobodana Miloševica, preko njegovog svjedoka generala Božidara Delica, za zlocine pocinjene na Kosovu, upravo tzv. albanski terorizam tj. da su se Srbi na Kosovu borili protiv El–Kaide, dok u isto vrijeme partrijarh srpski Pavle upucuje apel najodgovornijim licnostima svjetske javnosti sa molbom da ucine sve što je u njihovoj moci da konacno prestanu stradanja na napacenom Balkanu upozoravajuci da nemiri i stradanja ne prestaju nego se šire i da je za to osnovni uzrok narastanje albanskog terorizma navodeci da se tu ne radi o borbi za ljudska prava vec da je tu na delu borba za teritorije i menjanje medunarodno priznatih granica i to putem terorizma i etnickog cišcenja nealbanskog stanovništva.43[43] Bitno je ovdje spomenuti objavljeni snimak „blagosiljanja“ pripadnika jedinice MUP-a Srbije „Škorpiona„ od strane jeromonaha Gavrila, starješine manastira Privina Glava kod Šida, jedinice koja ce samo tridesetak dana kasnije svirepo pobiti šestoricu srebrenickih civila. Prije i nakon objavljivanja ovog snimka i mnogih drugih dokumenata koji jasno dokazuju genocidnu ulogu srpske politike u proteklom ratu, srpski politicari, orijentalisti, akademici, generali, intelektualci i pripadnici sveštenstva Srpske pravoslavne crkve cinicno pokušavaju svjetskoj javnosti nametnuti ideju da su muslimani Balkana ništa drugo do islamski teroristi, što je meni bio dodatni motiv da za svoj diplomski rad uzmem upravo ovu temu.

Dakako duhovni voda srpskog pravoslavlja se ne oglašava povodom blagosiljanja

„Škorpiona“ gdje pravoslavni sveštenik tu jedinicu blagosilja za predstojecu borbu protiv „neprijateljskog naroda“. Ovaj detalj ukazuje da su vjerski simboli, rituali i institucije upotrebljavani od strane Srpske crkve, kao i od strane srpskih nacionalista, na nacin koji podupire ideologiju genocida.

Ove detalje citiramo s razlogom, jer i srpska publicistika, govoreci o Bošnjacima kao teroristima i povezujuci Bošnjake sa islamskim terorizmom rado istice da rat protiv terorizma i nije samo sukob Zapada na celu sa Amerikom protiv fundamentalistickih i radikalnih elemenata unutar islamskog svijeta vec da se ujedno radi i o sukobu civilizacija. Zoran Petrovic u svom djelu Al – Qaida Usama ben Laden i „Zelena kominterna“ protiv judeohrišcanske civilizacije kaže: „Rat koji su Amerika i Zapad objavili islamskom terorizmu nije samo to. Još uvek zapadne elite ne smeju otvoreno da kažu kako smo zabasali i u sukob kulture i religije, a ne u puki antiteroristicki rat.“44[44] Isto tako Miroslav Lazanski citirajuci

ideologa teze o sukobu civilizacija Samjuela Hantingtona kaže: „Fundamentalizam nije najveci problem Zapada, vec je to islam, druga kultura ciji ljudi su cvrsto uvereni u njenu nadmoc i koji su opsednuti svojom prakticnom nemoci na ostalim planovima. I, s obzirom da se vojno i politicki protiv Zapada ništa ne može, ostaje samo put terorizma.45[45] Ocigledno je da bi takvo videnje rata protiv terorizma i proširenje opsega njegova znacenja na „sukob civilizacija“ itekako koristio Srbima da svoj zapoceti krvavi pir na Balkanu privedu kraju, ovaj put legalno i uz pomoc zapadno–hrišcanske civilizacije i naravno bez potrebe da se za zlocin pravda ili krivicno odgovara.

I na kraju, da bi sve gore spomenuto dobilo svoju konacnu autenticnost, napominje se da Alija Izetbegovic cak licno poznaje Osamu bin Ladena. Prvo se spominje da u odredenim vremenskim periodima Usama bin Laden nestaje iz Sudana, ali da se u vremenu njegovih tajanstvenih nestanaka neki tragovi pronalaze u Sarajevu i Bosni. „Povremeno, ben Laden nestaje iz Sudana u nepoznatim pravcima, ali se neki njegovi tragovi pronalaze u Sarajevu i Bosni, a kada se vratio u Pakistan – i u Albaniji, i na Kosmetu.“46[46]

Tako kao jedan od najvažnijih dokaza za licno poznanstvo Alije Izetbegovica sa Osamom ben Ladenom Zoran Petrovic kaže: “Prepoznao je i ben Laden Aliju Izetbegovica kroz njegovu „Islamsku deklaraciju“ i nije slucajno što je vec pocetkom gradanske klanice u BiH, Usama dolazio u posete „vodi islamske revolucije na Balkanu.“ Tek krajem 2001. godine, prvi jasan dokaz Usaminog boravka na prostorima bivše Jugoslavije izašao je na videlo, zahvaljujuci dugogodišnjem dopisniku nemackog nedeljnika „Spiegel“ , Renati Flotau. Ona je krajem 2001. otkrila jugoslovenskoj javnosti da je u Sarajevu, 1993/4, u dva navrata videla Usamu ben Ladena, sa njim razgovarala, od njega cak dobila visit – kartu, i da joj se tada nije ucinio previše zanimljivim. Iskusna novinarka je, cekajuci da ude u kabinet bosanskog predsednika Izetbegovica, usred rata, jednostavno ostala hladna na prilicno nametljivog Arapina koji sebe predstavlja kao veliku zvezdu.“47[47]

Kao sljedeci dokaz da je Alija Izetbegovic licno poznavao Osamu ben Ladena je vec spomenuti snimak brigade „Al – Mudžahedin“ na kome je snimljena i jedna smotra te brigade kojoj je prisustvovao i „Predsednik Izetbegovic, okružen mnogim važnim Usaminim ljudima. Najverovatnije je da je cak i sam Usama bio na toj smotri, jer su vecina važnih komadanata brigade skriveni na snimku video – tackicama po licu. Izetbegovic bi danas trebao da bude primoran da oda identitet ljudi iz ovog društva tom prilikom, jer tvrdim da je Usama sedeo sa njim posle smotre.“48[48]

Direktno povezujuci Aliju Izetbegovica sa teroristickim napadima na SAD, Perko Vojinovic završava svoj tekst i kaže: „Najnoviji dogadaji i teroristicki islamski (podvukao N.O.) napadi na Sjedinjene Americke države najbolje potvrduju monstrouznost ideja islamskog fundamentalizma, koje otvoreno i neprikriveno zastupa Alija Izetbegovic u svojoj Islamskoj deklaraciji, koja propovijeda mržnju i sveti rat protiv neislamskih naroda.“49 [49]



2. Islamski borci



Mudžahedini u BiH Govoreci o Prvom srpskom ustanku u svojoj knjizi Džihad, profesor beogradskog Pravnog fakulteta Miroljub Jevtic istice da je bosanska muslimanska vojska ucestvovala u gušenju istog te da se tu radilo prije svega o vjerskom ratu (tj. džihadu – borbi za zaštitu vjere) jer „bez tog faktora je inace nemoguce objasniti teške bitke izmedu naroda istog porekla i jezika.

Jer, nedvojbeno je da su u ovom ratu muslimani – Slaveni bili protiv svoje slavenske brace, pored ostalog i zbog toga što ih je delila verska pripadnost.“50[50]

Srpska publicistika stalno istice da su bosanskohercegovacki muslimani najvecim dijelom Srbi slovenskog porijekla koji su nekada u prošlosti bilo silom ili dobrovoljno promjenili vjeru. „Srpska istoriografija nije, iz meni nepoznatih razloga, uložila dovoljno napora da se detaljnije istraži poreklo naših muslimana iako je nauka saglasna da su vecina njih Srbi koji su primili islam a manji dio su hrvatskog porekla. Tu u nauci nema ništa sporno. Taj proces islamizacije išao je dosta sporo i više vekova.51[51] I to je jedan od bitnih i važnih argumenata srpske publicistike kojom su animirali domacu javnost za rat protiv Bošnjaka i ujedno tretirajuci ih kao poturice i izdajice davali su u pocetku obicnom srpskom gradaninu podstrek a kasnije i legitimitet i opravdanje za etnicko cišcenje i genocid nad muslimanima Bosne Hercegovine.

Srpska propaganda je i inace razradila široku lepezu razloga kojima je pravdala etnicko cišcenje i genocid koji su pocinili pripadnici srpskog naroda nad bošnjackim civilnim stanovništvom i zarobljenim vojnicima Armije Bosne i Hercegovine. Ponajljepše je to obrazložio Michael Sells u svom tekstu „Vjera, historija i genocid u Bosni i Hercegovini“ gdje kaže: “U pravdanju zlodjela u Bosni, srpski nacionalisti bi pokazali na zlodjela pocinjena od strane Hrvata. Kada je isticano da muslimansko stanovništvo nema veze sa Hrvatskom vojskom i da su u stvari Muslimani bili napadnuti 1993. od strane Hrvatske vojske, srpski nacionalisti su onda okrivljavali sve Muslimane za djela onih koji su se borili u ustaškim redovima. Kada je isticano da su se mnoge stradale porodice borile protiv ustaša, srpski nacionalisti su onda prelazili na optužbe protiv osmanlijske pokvarenosti i tretirali muslimane kao Turke. Kada je isticano da su Slavenski Muslimani domace stanovništvo u tom regionu kao i pravoslavni kršcani ili katolici, onda bi se cule tvrdnje da su Bosanski Muslimani fundamentalisti i da Srbija brani Zapad od fundamentalisticke opasnosti radikalnog islama.

Kada je isticano da su, u stvari, Bosanski Muslimani antifundamentalisticki po tradiciji i karakteru, srpski nacionalisti bi insistirali da je ovo gradanski rat, u kojem su sve strane krive, u kome nema andela i da bi svijet trebao da dopusti narodima umiješanim u sukob da riješe svoje probleme.“52[52]

Ovako širok spektar opravdanja, srpskim nacionalistima i srpskoj publicistici je potreban da bi se branili pred osudama medunarodne javnosti za zlodjela ucinjena Bošnjacima ali i da bi pripadnike svog nacionalnog korpusa ubijedili u ideološku opravdanost takvih barbarskih i necivilizacijskih postupaka kakvi su genocid i etnicko cišcenje. Ovo je lijepo opisao sociolog Leo Kupera koji naglašava: “Makar kad djeluju kolektivno, oni (pocinitelji genocida) trebaju

ideologiju, da legitimiraju svoje ponašanje, jer bez toga oni bi sebe i jedan drugoga morali vidjeti onim što stvarno jesu: obicni lopovi i ubice.“53[53]

Najcešce se Bošnjaci za islamski terorizam vezuju preko islamskih boraca – mudžahedina, koji su došli da pomognu muslimanima Bosne i Hercegovine da se odbrane od agresije i etnickog cišcenja, genocida i nestanka sa Balkana koji im je zahuktana srpsko-hrvatska ratna mašinerija bila namjenila. Da bi taj detalj iskoristili i „naveli vodu na svoj mlin“, nosioci srpske publicistike su ga do u detalje razradili a sve u sklopu teze da je rat u Bosni i Hercegovini bio gradanski i da se desio kao produkt težnje da se Bosna i Hercegovina islamizira. Oni isticu da su Bošnjaci slavenskog porjekla i da bi se Bošnjaci „ocistili“ od slavenskog porijekla i neislamskih manjina posegnulo se za „uvozom“ pravih vjernika iz zemalja sa islamskim korijenom i pokušalo se sa njima doislamizirati slavenske muslimane i ukloniti „neislamske manjine.“54[54]

Dakle, postoje dva cilja, prema ovom shvatanju, zbog cega su dovedeni islamski borci, ratnici ili placenici a to su:

a. doislamizirati slavenske muslimane i procistiti njihovu krv uz pomoc pravih vjernika iz zemalja sa cistim islamskim porijeklom;

b. uz pomoc istih tih vjernika ukloniti „neislamske manjine“ iz Bosne i Hercegovine i od nje napraviti islamsku državu;

Znaci, prvo je trebalo islamski produhoviti domace muslimane tj. stabilizirati vjeru po zahtjevima Kur’ana, a zatim i silom islamizirati ostale stanovnike BiH ili ih uništiti. Tako general–pukovnik Manojlo Milovanovic govoreci o prisustvu, ulozi i broju islamskih dobrovoljaca u toku rata u Bosni i Hercegovini kaže: “Izlišno je nagadati da li je u minulom ratu u BiH bilo Mudžahedina, koliko ih je bilo i šta su radili. Dokazano je da ih je bilo, broj nije važan, jer koliko god ih je bilo previše je, a šta su radili, zna se -ubijali Srbe i usput dresirali domace muslimane šerijatskim „vještinama“.“55[55]

Uocljivo je da se srpski intelektualci jako puno razilaze oko samog broja mudžahedina koji su došli u Bosnu i Hercegovinu. Miroslav Lazanski navodi da je „oko 2000 mudžahedina iz islamskih zemalja ucestvovalo u ratu u BiH i da su bili stacionirani u Zavidovicima, Maglaju, Zenici, Bocinji, Bugojnu, Tešnju, Travniku i da je jedinica u kojoj su se borili nazivana Sedma muslimanska ili El-Mudžahid.“56[56] Ali, vec na sljedecoj stranici Miroslav Lazanski pobija samoga sebe i navodi da je „tokom godina zamršenih ratova na prostoru bivše Jugoslavije, u Bosnu stiglo 3500 arapskih placenika: veterana iz rata u Avganistanu, borci koji su se borili u Libanu i Jemenu, a neki od njih su mogli da se pohvale solidnim borbenim iskustvom u alžirskoj GIA.“57 [57]

General–pukovnik Vojske Republike Srpske, Manojlo Milovanovic u svom tekstu „Islamski teroristi u BiH“ „dokazujuci“ zbog cega su nakon potpisivanja Dejtonskog mirovnog sporazuma, iako su trebali i morali napustiti BiH, mudžahedini ipak ostali u Bosni i Hercegovini i kakav je politicko-vojni cilj takvog postupka navodi da je tu cilj islamiziranje Bosne i Hercegovine i da je intencija tog procesa osiguravanje islamskog karaktera Bosne i Hercegovine što bi kasnije olakšalo i ubrzalo razvoj svjetskog islamskog džihada. Naravno, piše dalje general–pukovnik „u cilju provodenja ovog programa, Izetbegoviceva administracija (citaj -muslimansko rukovodstvo) pociva, uglavnom, na stalnom prisustvu oko 10 000 stranih mudžahedina, kao i desetine hiljada muslimana kao najlojalnija srž oružanih snaga.“58[58] Kao što vidimo na osnovu gornjeg citata, Manojlo Milovanovic razlikuje strane islamske borce ili mudžahide od domacih muslimana. Ovu opasku navodimo s razlogom, jer i kod njega se u daljnjem razlaganju teksta i pojašnjavanju samog broja mudžahida u Bosni i Hercegovini nailazi na kontradiktornosti jer po njemu:

?? prva osnovna jedinica mudžahedina je 3. Korpus bošnjacke komponente vojske FBiH, koji se sastoji od tri brigade, gdje svaka brigada ima oko 1500 vojnika, a te brigade su: 7. brigada u Zenici, 9. motorizovana brigada u Travniku i 4. motorizovana brigada, prvo u Bocinji pa u Konjicu;

?? Naknadno je formirana i 807. motorizovana brigada u sastavu 81. divizije u Goraždu;

?? druga osnovna jedinica mudžahedina je tzv. Handžar divizija,... koja je cuvar Sarajeva i broji 2500 – 3000 vojnika u Sarajevu i oko 6000 – 7500 vojnika za podršku koji se obucavaju po bazama u BiH; vecina vojnika ove divizije dolazi iz nebosanskih oblasti, prvenstveno iz Albanije i sa Kosova, a predvodeni su pakistanskim i afganistanskim ekspertima;

?? postoje i samostalne jedinice, poput prvog operativnog bataljona mudžahedina u Bužimu ?? kao i nekoliko hiljada islamskih eksperata iz Irana, Turske, Pakistana, Egipta i ostalih muslimanskih zemalja, koje služe kao kljucne jedinice u muslimanskoj vojsci.

Autor navodi da broj mudžahedina iz ovih samostalnih jedinica kao i nedefinisani broj eksperata iz spomenutih muslimanskih zemalja nije ukljucen u ostale navedene procjene.

Ako pokušamo sabrati navedene cifre vidjecemo da to itekako prelazi spomenutu cifru od 10 000 mudžahedina. U svakom slucaju tendencija koju primjecujemo kod srpske publicistike je da se taj broj stranih boraca u redovima Armije RBiH poveca i ucini što vecim, jer jedino sa velikim brojem mudžahedina je moguce uraditi nešto na planu islamizacije Bosne i Hercegovine i taj veliki broj mudžahedina bi realno predstavljao prijetnju interesima Amerike i Zapada na Balkanu. Stoga general–pukovnik Manojlovic dalje citira i kaže da je „po Abu–

Maaliju, komandantu mudžahedina u BiH, cijela organizacija mudžahedinskih snaga 1996. godine, brojala oko 5 – 6 hiljada vojnika, a srpski i hrvatski izvori procjenjuju na preko 7 hiljada vojnika. Medutim, stvarno se vjeruje da je vecina od 15 – 20 hiljada stranih dobrovoljaca ukljuceno u bošnjacku vojsku.“59[59]

U ovom uvecavanju stvarnog broja mudžahedina koji su došli u Bosnu i Hercegovinu u toku i nakon rata narocito se istice Zoran Petrovic – Pirocanac koji tvrdi da je vec do kraja 1992. godine preko 2000 dobrovoljaca operisalo u Bosni i Hercegovini. On kaže da je „u avgustu 1992. godine zabeležen dolazak 120 islamista u Tuzlu, a u grupi su dominirali Kuvajcani i Turci. U Kotor Varoši je naseljena grupa mudžahedina, medu kojima je bilo Nigerijaca, Sudanaca, Pakistanaca i Afganistanaca. Stigli su do jeseni i Palestinci iz Izraela,

tako da se do kraja 1992. godine operisalo sa preko 2000 dobrovoljaca.“60[60]

On dalje navodi citirajuci americke i izraelske detaljne61[61] podatke da je u selu Mehurici, udaljenom 6 km od Busovace, tokom citavog rata, bilo stacionirano oko 3000 ljudi i da bi njihov broj katkad dostigao i citavih 5000. „Sve sami „ljuti“ mudžahedini, spremni da umru za uspostavljanje bosanskog kalifata.“62[62]

On dalje navodi da su mudžahedini boravili u Zavidovicima, Tešnju, Varešu i Brezi, Visokom i Kaknju, ne navodeci broj mudžahedina koji su boravili u navedenim mjestima ali ponovo citira da je po „procenama americkih republikanaca iz Kongresa, tokom rata u BiH, ucestvovalo izmedu 15 000 i 30 000 islamskih dobrovoljaca iz citavog sveta.“63[63]

Najveca cifra islamskih dobrovoljaca u Bosni i Hercegovini koji su od pocetka rata služili u bosanskoj vojsci navodi se u tekstu „Islamska fundamentalisticka mreža – modus operandi – Bosanski model“ gdje se spominje cifra od 40 000 hiljada islamskih terorista navodeci ove podatke prema procjenama Londonskog Instituta za medunarodne strategijske studije.64 [64]

Jedan slican institut za strategijska istraživanja, ali onaj iz Washingtona je u oktobru 2003. godine dodijelio Draganu Cavicu, predsjedniku Republike Srpske „zlatnu zvijezdu za izvanredne zasluge na polju strateškog napretka u ratu protiv terorizma“ gdje se u obrazloženju istice da je predsjednik Cavic imao „znacajnu ulogu u ratu protiv terorizma, u kojem se Republika Srpska našla na prvoj liniji, suocavajuci se sa znacajnom i povecanom infiltracijom i aktivnostima terorista povezanih sa Al-Ka’idom i drugim grupama i državamasponzorima.“65[65]

Uz konstantna nastojanja da se broj islamskih dobrovoljaca enormno uveca i na taj nacin ukaže na znacajnu opasnost od boraca za islamski tj. evrposki Hilafet, dalje se ukazuje na njihovu brutalnost te se istice da je Vojska Republike Srpske najteže okršaje imala upravo sa njima tj. mudžahedinima „oko Sarajeva, Han Pijeska, na Ozrenu, Vlašicu, Grmecu, Majevici, Treskavici, u Hercegovini, Podrinju, Posavini itd. Okršaji Vojske Republike Srpske sa vojskom sastavljenom samo od „domacih“ Muslimana i Hrvata su rutinski lako rešavani i cesto priželjkivani. Glavni problem su bile jedinice regularne vojske države Hrvatske i jedinice Mudžahedina iz sastava tzv. Armije Bosne i Hercegovine.“66[66]

Cesto se ukazuje da su upravo mudžahedini vršili ratne zlocine nad Srbima i da su na ritualne nacine (klanjem i odsijecanjem glava) ubijali zarobljene srpske vojnike. Tako se cesto navodi slucaj sa Crnog Vrha kod Teslica gdje su borci Teslicke brigade Vojske Republike Srpske likvidirali grupu mudžahedina kod koje je naden nerazvijen film na kome se vide upravo ti isti mudžahedini sa odsjecenim glavama srpskih boraca iz Teslica Blagoja Blagojevica, Brane Ðurica i Nenada Petkovica. Srbi su upravo ove snimke dobro iskoristili da bi ukazali na brutalnost mudžahedina prema Srbima i srpskim zarobljenim vojnicima, i ujedno na kršenje medunarodnog ratnog prava i pozivali na odgovornost muslimansko rukovodstvo iz Sarajeva, ukazujuci da je jedinicom koja je pocinila ove zlocine komandovao Alija Izetbegovic licno.67[67] Dalje se govori o zlocinima koje su pocinili pripadnici odreda El– Mudžahid 1995. godine u akciji oslobadanja Ozrena i Vozuce. Na internetu nailazimo na tekstove u kojima se tumaci da su glave ubijenih srpskih vojnika završile u Iranu a i na stolu sarajevskog kabineta Alije Izetbegovica.68[68]

Ovdje nailazimo na detalj kog treba posebno napomenuti, a radi se o psihološkom profilu mudžahedina tj. o mentalnom sklopu koji se pokušava nametnuti muslimanskim borcima koji su se borili na bošnjackoj strani, a koji su preko noci, nakon 11. septembra nazvani islamskim teroristima. U principu se navodi da su islamski ratnici indoktrinirane licnosti, koji strogo slijede „zahtjeve svoje vjere i svete knjige Kur’ana“. „Muslimanski „Sveti ratnici“ su visoko indoktrinirane i mentalno preparirane licnosti (ja nisam ja). Njihova odanost zadanom cilju je bezgranicna. Oni su na Allahovom izabranom putu – putu muslimanskog fundamentalizma.

Smrt na tom putu je svetomuceništvo i put u raj. Pravi „Sveti ratnik“ nastoji da pogine na tom putu kako bi postao „Šehid“, tj. otišao u raj, a na zemlji ostao u istoriji.“69[69] Ovim se ponovo želi stvoriti slika uvrnutog, kulturno i civilizacijski zaostalog i nepromjenjljivog, u biti nepopravljivog muslimana, koji uvijek i iznova može poslužiti srpskoj publicistici i srpskom nacionalizmu za mobilizaciju srpskog naroda. Ovi muslimanski borci ili džihad-ratnici, predstavljeni kao totalno indoktrinirane licnosti, su uvecana opasnost ne samo za Srbe, nego se kao takvi predstavljaju kao nosioci sveopšte borbe protiv Zapada. Propagatori ovih ideja kažu: „Obaveza borbe za pripadnike Džihada je sveobuhvatna i trajna, sve dok citav svijet ne padne pod muslimansku dominaciju. Muslimanski fundamentalisti su preuzeli ovu stvar kao licnu, a svoju borbu protiv nevjernika definirali kao rat za „Svetu stvar“. Džihad istu obavezu svata kao kolektivnu, koja vezuje muslimansku zajednicu.“70[70]

Upadljivo je, kada se govori o jedinici El-Mudžahid, za koju se zna da je bila sastavljena od muslimana nebošnjackog državljanstva, da se njihova borba u sklopu Armije Bosne i Hercegovine želi predstaviti kao borba i angažman protiv vrijednosti zapadne civilizacije, dakle pokušava se predstaviti kao borba protiv kapitalistickog nacina života, demokratije i demokratski izabranih vlada i njihovih vrijednosti. Nastoji se dokazati da je ova jedinica obucavala „buduce“ teroriste da napadnu „zapadni kapitalisticki nacin života.“71[71]

Pošto su, prema navodima srpske publicistike, ovi ratnici ideološki toliko indoktrinirani onda je logicno da su oni spremni na razne zlocine, pa se dalje i navodi da su oni cinili i najodvratnije i najteže ratne zlocine, koji su se desili kad su srpski ratni zarobljenici obezglavljivani u ritualnom klanju.72[72] Ovim se pokušava, doduše, indirektno povezati islamski obred klanja kurbana, koji za muslimane svijeta svakako jeste ritualan, sa klanjem i ubijanjem ljudi, i ova propaganda nas podsjeca da se srpska javnost i dalje, kontinuirano, puni i

dezinformiše na isti nacin, ideološki i simbolicki, istim sadržajima kao 1980-tih godina, onih istih sadržaja koji su omogucili srpskim nacionalistima da pokrenu rat za uništenje Bošnjaka u agresiji na Bosnu i Hercegovinu. „Prema islamskoj fundamentalistickoj tradiciji“ žrtve i ratni zarobljenici moraju umrijeti u strašnim mukama i patnji kroz odvratna ritualna klanja. Prvo, prsti žrtve moraju biti odsjeceni zajedno sa stopalima. Onda, polako se odsjece njihova glava koristeci krvnicki stilisani mac.“73[73]

Srpski autori i „znalci“ ne staju samo na tome nego isticu da je „redovna pojava da su teroristi neislamskog porijekla ili sa nedovoljno islamskih korijena (bosanski muslimani i drugi) daleko okrutniji i bezobzirniji u svojim aktivnostima jer nastoje da nadmaše svoje ucitelje (veci katolik od Pape, odnosno veci musliman od Muhameda).“74[74] Dalje se spominje da je Osama bin Laden, pomocu specificnog tumacenja borbenog islama sacinio celicno bratstvo nepotkupljivih ljudi“75[75], i stalnim povezivanjem El-Kaide sa Balkanom stvara se jedan

psihološki pritisak koji rada strah od islama i muslimana sa tih prostora. Istice se da se od ovih nepotkupljivih ljudi može svašta ocekivati i navodi se da su ovi „Bin Ladenovi „internacionalci“ u stanju „ukucati“ se u Menhetn, upasti u Indijski parlament, oteti turiste u Timoru, seci glave i peci na ražnju Srbe u okolini Srebrenice, dici u vazduh srpski autobus na redovnoj autobuskoj liniji na Jugu Srbije. Ici ce gde god im se naredi i nece pitati zašto, jer je cilj jasan – da Kuran i islam zavladaju planetom.76“[76]

Uz želju da se ukaže na krajnju ideološku deformisanost islamskih boraca i mudžahedina, ili modernim terminom kazano, islamskih terorista, pribjegava se i namjernom izvrtanju znacenja odredenih termina i pojmova, na primjer, kada govore o samoubilackim napadima „islamskih terorista“, srpki autori kažu da se „takvi islamski samoubilacki bombaši nazivaju specificnom islamskom kovanicom „šehid“.77[77] A odmah potom, u fusnoti se pojam „šehid“ definiše kao „islamski samoubilacki borac/terorista spreman da umre i za Allaha i za

dosezanje ciljeva džihada (vjerskog rata).“78[78] Ovdje se susrecemo sa nevjerovatnom cinjenicom, da se pojam islamskog borca koji je poginuo za odbranu vjere i domovine izjednacava sa pojmom teroriste, iako je poznato da su najveci islamski vjerski autoriteti, odmah nakon 11. septembra osudili teroristicke napade na Ameriku i ukazali da se takvi postupci ne mogu pravdati propisima uzvišenog islama.

Islamski teroristi su, prema navodima srpskih autora, indoktrinirane licnosti koje treba eliminisati i ukloniti sa lica zemlje, jer predstavljaju opasnost za okružanje. Države koje sponzorišu terorizam i teroriste „treba bojkotovati, ekonomski sankcionisati, pa i vojnicki tuci... Može se ici i do narušavanja suvereniteta onim državama koje daju utocišta teroristima, njihovim vodama i organizacijama. Suverenitet treba ukinuti i onima koji na svojim teritorijama dozvoljavaju boravak i obuku terorista.“79[79] Ocigledno je da bi ovaj poslednji „paket mjera“ trebalo primjeniti na Bosnu i Hercegovinu i ukinuti je kao državu, na cemu bi medunarodnoj zajednici Srbi bili vjecno zahvalni.

Dakle, srpka publicistika se maksimalno potrudila da identifikuje islamske teroriste u Bosni i Hercegovini i da ih poveže sa Bošnjacima i njihovim rukovodstvom ali uopšte ne pokušava razmotriti uzroke i razloge zbog kojih bi neko postao islamski terorista. Intencija ovih tekstova je da ukaže da su Bošnjaci muslimani i njihovo rukovodstvo u svojoj suštini fundamentalisticko i samim tim u korjenu „teroristicko“, te ih kao takve treba eliminisati jer su opasnost za Evropu i Zapad. Dok na Zapadu imamo autore koji ukazuju na uzroke terorizma, koji analiziraju zbog cega bi neko mogao postati terorista i koji svojim vladama ukazuju na njihove greške koje mogu podsticati odredene grupe muslimana na terorizam i nasilje, srpska publicistika uopšte nema ovu notu kriticnosti. Štaviše, dok pojedini autori ukazuju da teroristi, psihopatološki gledano, nisu nenormalne osobe80[80], srpska publicistika, kao što smo vidjeli, nastoji upravo dokazati da su teroristi nenormalne osobe. Stoga možemo zakljuciti da srpska publicistika od rata protiv terorizma uzima samo onoliko koliko joj treba, dok ostale tokove tok globalnog fenomena temeljito zanemaruje.

Upozoravajuci da islamska fundamentalisticka mreža El–Kaida ima ipak jedan ustaljeni nacin rada i obrasce koji se mogu pratiti i prepoznati Zoran Petrovic–Pirocanac ukazuje na te slicnosti. Tako je „raskrsnica svih puteva prema Bosni bila Zagrebacka džamija, koja je igrala istovetnu funkciju kao i Usamina „Baza“ (El–Kaida) u Peševaru, osamdesetih godina. Bilo ko da je, iz ma kog dela sveta, kretao za džihad za bosanski Kilafat, obreo bi se u Zagrebu. Tu bi se odmorio, okrepio, dobio instrukcije za dalji put i veze do konacnog odredišta. Usamina

mreža funkcionisala je bezprekorno. Saudijski milioner i sam je, inkognito, cesto puta prolazio ovim putem. Doduše, poput mnogih iranskih Ajatolaha, ili saudijskih velikodostojnika, odsedao je u zagrebackom „Interkontinentalu.“81[81]

Uz pokušaj identifikacije zagrebacke džamije sa „Bazom“ Usame bin Ladena u Peševaru koja je bila tranzit za mudžahedine koji su se borili protiv Sovjeta u Afganistanskom ratu osamdesetih godina, autor ovdje koristi priliku da sa terorizmom poveže hrvatsku državu i Franju Tudmana te dalje konstatuje da „njegove lažne identitete (tj. Usame ben Ladena, prim. N.O.) zasigurno poznaje hrvatska obavještajna služba, koja je potpuno kontrolisala ovaj frekventni džihadski saobracaj kroz Zagreb. Usputna opaska – ni hrvatska država još uvek

nije ni prstom mrdnula da pomogne svetskoj borbi protiv islamistickog terora, koji je i ona zdušno pomagala protekle decenije. Hrvati i dalje ne otkrivaju mnoge prljave rabote Tudmana u vezi sa Al – Qaidom.“82[82]

Zoran Petrovic dalje ukazuje da je i Slovenija bila jedan od sponzora terorizma uz pomoc Amerike tj. da je Slovenija dala dva vojna kampa za obuku jedinica za specijalne namjere na nepoznatim lokacijama, a beogradska novinska agencija „Bina“ pominje jedan u Gorenjskoj.

U tim kampovima, kako navodi Petrovic, od strane americkih i njemackih vojnih instruktora, pored domacih muslimana obucavani su i muslimanski „internacionalci“, dobrovoljci iz citavog svijeta.83[83]

Najcešce spominjane zemlje iz kojih su islamski borci dolazili su Saudijska Arabija, Pakistan, Egipat, Afganistan, Iran, Turska, Liban, Sirija, Sudan, Libija itd.

Tako se najcešce proziva Iran, na Zapadu poznata kao zemlja izvoznik islamske revolucije, da je aktivno ucestvovao u obuci i slanju islamskih boraca u rat u Bosnu i Hercegovinu. Navodi se da su „vecina stranih mudžahedina bili clanovi iranske sponzorisane grupe i sami sebe su nazivali “Al-Kuds“. Njihove formacije su se razvile u BiH zahvaljujuci Iranu koji im je omogucio intenzivnu obuku i indoktrinaciju u teroristickim objektima za obuku u Iranu, Pakistanu, Afaganistanu i Sudanu.“84[84]

Pored optužbi da sponzoriše islamske teroriste u BiH, navodi se da je Iran poslao svoju 7. Revolucionarnu Gardu zvanu „Pasdaran Brigada“85[85] koja je inkorporisana u bosansku muslimansku armiju. Zasebne optužbe pristižu na racun iranske obavještajne službe koja je „odigrala kljucnu ulogu u vojnoj obuci Al-Kaidinih globalnih terorista kao i obuci islamske komponente „Bosanske Armije.“86[86] Srpski autori spominju iransku obavještajnu službu „VAVAK“, da je operisala po Bosni pocetkom devedesetih pokušavajuci da razvije svoju

obavještajnu mrežu. „Iranska obavještajna služba (VAVAK) je kako se kaže „divljala“ po svim bosanskim selima za vrijeme rata pocetkom devedesetih dok su pokušavali da razviju dodatnu obavještajnu mrežu, postavljali sisteme za podršku teroristima, regrutovali teroristicke uspavane agente i druge uticajne agente od kojih su svi napredovali koristeci visoko rangirane službenike (islamske) u bosanskom vodstvu i njihove saveznike.“87[87]

Iranska tajna služba se povezuje i sa tzv. teroristickom kampu u Fojnici, u javnosti poznatiji kao slucaj „Pogorelica“, gdje su snage IFOR-a uhapsili jedanaest instruktora iz Irana, što je, smatraju srpski propagatori, dovoljno da se dokaže „direktna umješanost iranske obavještajne službe u organizovanje medunarodnog terorizma u Bosni.“88[88]

Uz Iran, za Bosnu i Hercegovinu i islamski terorizam vezuju se i Irak, Saudijska Arabija, Sirija, Turska, Pakistan kao zemlje koje su, svaka na svoj nacin, sponzorisale ili i dalje sponzorišu islamski terorizam u Bosni i Hercegovini.

Na primjeru Irana smo ukazali na navodne veze izmedu ove muslimanske zemlje i

islamskih terorista u Bosni i Hercegovini. Ovaj rad nema za cilj da prezentuje na koji nacin srpska publicistika povezuje druge nabrojane zemlje sa islamskim terorizmom u BiH jer bi nam za to trebalo puno više prostora.



3. Humanitarne organizacije



Odmah nakon što je objavljeno da se El-Kaida izvršila teroristicke napade na New York i Washington, na udaru Bushove administracije ponajprije su se našle organizacije za koje se sumnjalo da su, na neki nacin, bile u dodiru sa gore spomenutom organizacijom. Prije svega sumnjalo se u humanitarne organizacije koje su mogle biti pokrice teroristima za transver novca pomocu kog su izvršeni napadi 11. septembra. Mnoge humanitarne organizacije su odmah nakon toga zatvorene a njihova sredstva zamrznuta.

S obzirom da su mnoge humanitarne organizacije djelovale na prostorima Bosne i

Hercegovine, u toku i nakon agresije, srpska propaganda je i na tom polju odmah prionula na posao, slijedeci tok dešavanja na globalnom tj. svjetskom planu. Odmah se pristupilo klasifikaciji humanitarnih organizacija na one koje, „dokazano“, sponzorišu i pomažu terorizam u Bosni i Hercegovini i na one humanitarne organizacije za koje se sumnja da bi mogle da se bave terorizmom. Primjetno je da u ovoj podjeli nema „nevinih“ humanitarnih organizacija tj. nema organizacija koje se, po njima, stvarno bave humanitarnim radom.

Dakako, srpski propagatori imaju zavidno dugogodišnje iskustvo u generalizaciji i

povezivanju „teroristickog“ sa islamom. Praveci konstrukciju koja ima koliko toliko logickog smisla, kao i u slucaju Alije Izetbegovica i islamskih boraca-mudžahedina, srpski intelektualci napominju da su „borci za kalifat uocili da je pocetkom rata u Jugoslaviji došlo do prave poplave svetskih humanitarnih organizacija“89[89], što je, prema ovim autorima, El-Kaida iskoristila za instaliranje svoje mreže na prostorima bivše Jugoslavije. Ujedno naglašavaju, na dvosmislen i perfidan nacin, imputiraci još jednu neistinu, da je Bin Laden osnivajuci svoju

teroristicku mrežu El-Kaidu imao za cilj etnicki cistu tj. muslimansku Bosnu i Hercegovinu.

Tako se navodi da je „pri konstruisanju mreže Al-Kaide, Bin Laden sastavio koaliciju omalovaženih radikalnih islamskih grupa ukljucenih iz razlicitih etnickih pripadnosti, da rade u pravcu jednog zajednickog cilja. Taj cilj je Bosna i Hercegovina, koja u potpunosti iskljucuje svakog nemuslimana tako da ostanu samo muslimanski rasisti potpuno kontrolišuci uticaj na ovu, u buducnosti cistu islamsku muslimanima naseljenu zemlju koja je jednom bila multietnicna kao Amerika.“90[90]

U skladu sa postavljenim ciljevima, El-Kaida je uspjela da razvije svoju teroristicku mrežu koristeci se upravo humanitarnim organizacijama kao drugom teroristickom metodom, da krijuci se iza humanitarnih aktivnosti razgrana mrežu za svoje aktivnosti. Humanitarne organizacije bi poslužile kao paravan i služile bi kao „puki kanal za organizaciona prikupljanja novcanih priloga, vjersku indoktrinaciju, infiltraciju lokalne muslimanske populacije, obuku kadrova, regrutovanje dodatnih terorista kao i za krijumcarenje terorista i oružja.“91[91]

Prema navodima ovih autora, ovakav nacin organizovanja i vrst